Δεν τον ήξερα προσωπικά στ’ αλήθεια. Τον βλέπαμε και τον ακούγαμε σε διάφορα κινήματα και κινήσεις όπως του «Δεν Πληρώνω» να μιλά με πίκρα για τους κόπους μιας ζωής
Παρατηρούσε και ήξερε. «Εμείς φάγαμε τα ψωμιά μας, να κάνετε κάτι εσείς και να κάνουμε κάτι για σας τους νεότερους» έλεγε. Έβλεπε τους αγώνες δίχως τα παραμορφωτικά γυαλιά μιας επιλεκτικής αναπαράστασης που σκοπό έχει να κλέβει το όνειρο και να γειώνει την ανάσα.
Ποιος είναι τζαμπατζής; Αυτός που δέχεται να έχει χιλιάδες ευρώ πρόστιμα στην πλάτη ανοίγοντας διόδια για να πει με πράξη θαρσείτε κι αντιδράστε! ή ο εργολάβος που χρεώνει το έργο δεκαπλά μοιράζοντας το «επιπλέον» με τον αλήτη πολιτικό, διαχειριζόμενοι και οι δυο το χρήμα των κορόιδων;
Οι ίδιοι που χρηματοδοτούν ή πριμοδοτούν κόμματα που…. μιμούνται πράξεις πολιτικών τους αντιπάλων, όπως τα λαϊκά παντοπωλεία και μιλούν ξαφνικά για τις Γερμανικές αποζημιώσεις για τις οποίες σιώπησε το μετεμφυλιακό κράτος. Ο πολιτικοποιημένος κυρ Δημήτρης τα φώναζε αυτά, κι αν σέβεσαι την μνήμη του δεν θα τον παραδώσεις σε κόμματα (κανένα δε δέχθηκε να μειωθούν οι έδρες σε 200), θα τον αποδώσεις στις ιδέες του. Το δικαιούται. Αλλά δεν ξέραμε ότι «ο παππούς» είχε την «ψυχή» να κάνει κάτι που θύμιζε τόσο «Μισίμα».
Παρατηρούσε και ήξερε. «Εμείς φάγαμε τα ψωμιά μας, να κάνετε κάτι εσείς και να κάνουμε κάτι για σας τους νεότερους» έλεγε. Έβλεπε τους αγώνες δίχως τα παραμορφωτικά γυαλιά μιας επιλεκτικής αναπαράστασης που σκοπό έχει να κλέβει το όνειρο και να γειώνει την ανάσα.
Ποιος είναι τζαμπατζής; Αυτός που δέχεται να έχει χιλιάδες ευρώ πρόστιμα στην πλάτη ανοίγοντας διόδια για να πει με πράξη θαρσείτε κι αντιδράστε! ή ο εργολάβος που χρεώνει το έργο δεκαπλά μοιράζοντας το «επιπλέον» με τον αλήτη πολιτικό, διαχειριζόμενοι και οι δυο το χρήμα των κορόιδων;
Οι ίδιοι που χρηματοδοτούν ή πριμοδοτούν κόμματα που…. μιμούνται πράξεις πολιτικών τους αντιπάλων, όπως τα λαϊκά παντοπωλεία και μιλούν ξαφνικά για τις Γερμανικές αποζημιώσεις για τις οποίες σιώπησε το μετεμφυλιακό κράτος. Ο πολιτικοποιημένος κυρ Δημήτρης τα φώναζε αυτά, κι αν σέβεσαι την μνήμη του δεν θα τον παραδώσεις σε κόμματα (κανένα δε δέχθηκε να μειωθούν οι έδρες σε 200), θα τον αποδώσεις στις ιδέες του. Το δικαιούται. Αλλά δεν ξέραμε ότι «ο παππούς» είχε την «ψυχή» να κάνει κάτι που θύμιζε τόσο «Μισίμα».
Τελευταία μας είχε συγκλονίσει όλους η εικόνα της ηλικιωμένης σε ένα νησί του Ιονίου. Από τον ψωροκώσταινα που σηκώθηκε για να δώσει τον τιμημένο οβολό της όταν το όραμα της απελευθέρωσης ήταν ακόμη νέο κι ελπιδοφόρο, στην ηλικιωμένη που έκατσε σε μια καρεκλίτσα στην αυλή της φέτος κι έβαλε φωτιά στο κορμί της για να μη γίνεται βάρος στα παιδιά της. Αυτό το καθισμένο καρβουνιασμένο πτώμα η εικόνα της μνημονιακής Ελλάδας… Πόνος.
Όταν λίγο μετά της 12 μου είπαν ποιος ήταν ο αυτόχειρας ο πόνος έγινε σχεδόν συγκατάβαση. Σε όλους αυτούς που αυτοκτονούν καθημερινά στη μόνωση του δωματίου τους, αντιπαράθεσε μια βαθιά συμβολική πράξη, στον πιο φορτισμένο πολιτικά χώρο της χώρας από κείνον τον Σεπτέμβρη του 1843. Από εκεί και πέρα τα γνωστά. «Θα λένε την αλήθεια λόξα» που έγραψε κι ο Ιάκωβος Καραμολέγκος. Θα τον παρουσιάσουν τρελό και γραφικό. Την πολιτική φοβούνται, δηλαδή την κριτική που δεν ακυρώνει αλλά ωθεί στην πράξη αποκαλύπτοντας τις δικές τους. (Και την βαθιά πολιτική την φοβούνται όλοι οι χώροι ανεξαιρέτως). Μα παρόλα αυτά το όραμα παραμένει και η γείωση του στην καθεαυτό πραγματικότητα δεν εξομοιώνει τους πάντες, όσο κι αν το θέλουν οι καραγκιόζηδες που νομίζουν πως μπορούν με την αλαζονεία που κατοικοεδρεύει στον πλανήτη από τον Πύργο της Βαβέλ και δώθε να διαφεντέψουν το μέλλον. Αλλά η πραγματικότητα τραβά τα ακριβά μακιγιάζ και φαίνεται το πρόσωπο γερασμένο: «ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος; Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;»
Κάθε αυτοκτονία είναι μια πράξη ιερή, αφού καταθέτει στην στιγμή το μόνο που μπορεί να την ξεπεράσει. Την ζωή. Μια πολιτική αυτοκτονία είναι δυο φορές ιερή, γιατί αποπειράται να γίνει η φωνή όσων φωνή δεν έχουν. Φωνή… «Μίλα κι εσύ! Ένα όχι να πεις στη ζωή σου, δικαιώνεις την ανθρώπινη φύση σου!» Έγραψε ο Ταμπούκι καταγγέλλοντας την εποχή της σιωπής. Του πήρα λοιπόν ένα βιβλίο. Τους Αρχιτέκτονες του Τρόμου του Λουντέμη. Πήγα και το άφησα εκεί, στο Δέντρο που αυτοκτόνησε. Στην σιωπή των καναλιών αντιπαράθεσα όχι κεράκια μα λέξεις.
Κάποιοι άλλοι θέλησαν ν’ αντιπαραθέσουν κι αίμα. Χτύπησαν την ημέρα της κηδείας πολύ κοντά μας στο Σύνταγμα πεζό αστυνομικό κι αν δεν ήταν «ο γιατρός» κι άλλοι, μπορεί δυνητικά να είχαμε ακόμη μια κηδεία. Δεν είμαι πασιφίστρια και διάβασα προσεκτικά και την επιστολή του. Την βία από απελπισία και τις ρήξεις που δημιουργεί την σέβομαι και δεν ξεχνώ ποτέ ότι την καταγγέλλουν δυνατότερα οι ίδιοι που την δημιουργούν. Την βία από άποψη την αντιπαλεύω για αξιακούς πρώτα και κύρια, και ουσιαστικότατους έπειτα πολιτικούς λόγους. Ο κ. Δημήτρης με το πιστόλι στο χέρι δεν πήγε να πιστολιάσει πεζό αστυνομικό. Αριστερός ήταν, δεν ήταν μπάχαλος. Τις δομές του κόσμου ήθελε ν’ αλλάξει. Όχι να εκτονωθεί προσωπικά. Σιχαίνομαι το ξύλο που τρώμε, το ότι μας ρημάξαν πνευμόνια και καρδιές. Αλλά εκατό να σκοτώσεις, χίλιους θα παράξει το (πολύ συνθετότερο απ’ όσο μας συμφέρει) σύστημα. Τι «καλά» να λυνόταν έτσι απλά! Θα το χαμε λύσει ως ανθρωπότητα εδώ κι αιώνες! Κι αν είχες νεκρό αστυνομικό πέρα από το απαράδεκτο να στερείς ζωή οποιουδήποτε ανθρώπου θα είχες και πολιτικά, γι’ ακόμη μια φορά μπαχαλάκια μου, αντιστρέψει το κλίμα, δίνοντας την τέλεια αφορμή για να μετατραπούν οι θύτες σε θύματα, το τέλειο σκηνικό γι’ αναβολή των εκλογών, παρόλο που ο Μάιος είναι η τελευταία του συστήματος ελπίδα ώστε να νομιμοποιήσει τα μέτρα του επερχόμενου Ιουνίου και την επερχόμενη ευρείας κλίμακας καταστολή. Όμως ευτυχώς το δυνητικό απέχει απ’ το πραγματικό. Νεκρός είναι ο συνειδητός πολίτης που θέλησε να πυροβολήσει όπως είπε η κόρη του το «κοίτα την δουλειά σου». Όχι ο αστυνομικός που αποπειράται, ως το πιο αναλώσιμο ανθρώπινο υλικό της κάθε εξουσίας, να στο επιβάλλει. Νεκρός είναι αυτός που παρά τις απογοητεύσεις από υπαρκτούς φασισμούς κάθε χρώματος άντεχε, γιατί απολογούνταν μονάχα στις ιδέες του και στο όραμά του.
Καλό ταξίδι κ. Δημήτρη. Στην προτελευταία χούντα που γνώρισε η Ελλάδα ο Σεφέρης έκανε μια δήλωση με στίχους. Στην εποχή της αντίστασης των ανωνύμων την δήλωση την έκανες εσύ. Κάθε αυτόχειρας στέκεται κάτω από το Δέντρο που περιγράφει ο Σινόπουλος στην «Βροχή», όπου οι ιδεολογίες αμβλύνονται και μένει η ανθρωπιά και πάνω από όλα η πράξη, για να σε κάνει να στέκεσαι ορθός κι ορθή παρά την μπόρα: «Ξεπερασμένος από τον χρόνο. Ανάμεσα στο Πρόσκαιρο και στο Παντοτινό».
Ελένη Καρασαββίδου
