Φέρνουν τα νέα κόμματα που σχηματίστηκαν κάτι το καινούργιο;
Έχουν μέσα τους το σπέρμα της αλλαγής – για το καλύτερο ή το χειρότερο;
Είναι βέβαιο ότι οι ικανοί και οι άξιοι αποφάσισαν ξαφνικά να μεταπηδήσουν σε άλλους σχηματισμούς για ν’ αλλάξουν τη χώρα;
Και πάλι, είναι βέβαιο ότι όλοι όσοι παρέμειναν στα παλαιά κόμματα προκάλεσαν – μόνοι αυτοί – τα δεινά στη χώρα;
Αν αφήσουμε κατά μέρος το θυμικό και την δικαιολογημένη οργή, θα δούμε πως οι απαντήσεις είναι προφανείς.
Τα κόμματα έχουν εξελιχθεί σε… μπάμπουσκες – ξέρετε, αυτές τις ρώσικες κούκλες που ανοίγεις μία και βρίσκεις μέσα μια ίδια κι’ απαράλλαχτη και μετά κι’ άλλη κι’ άλλη.
Επομένως, προβάλλει άλλο ένα ερώτημα: Είναι η δημιουργία νέων κομμάτων – με τον ιδιότυπο τρόπο που δημιουργούνται στην Ελλάδα – προϊόν πολιτικής απόφασης για να σωθεί η χώρα ή μήπως δημιουργούνται για να σωθούν και να επιβιώσουν πολιτικά τα πρόσωπα που τα ιδρύουν ή προσχωρούν σ’ αυτά;
Ουδείς μπορεί να αρνηθεί πως τα πρόσωπα που διατείνονται ότι θα σώσουν τη χώρα έχουν γαλουχηθεί και ανδρωθεί μέσα στο παλιό πελατειακό σύστημα, έχουν στο παρελθόν μοιράσει υποσχέσεις για να εκλεγούν, έχουν δημιουργήσει προσωπικούς στρατούς, έχουν κληρονομήσει έδρες, έχουν υπηρετήσει σε αναρίθμητα αξιώματα - κρατικά, συνδικαλιστικά, εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας.
Το ίδιο ακριβώς μπορεί να πει κανείς και για τα περισσότερα από τα πρόσωπα εκείνα που παρέμειναν στα κόμματά τους.
Σκόρπια, θα βρεις ιδεολόγους, ανθρώπους που δεν συμβιβάστηκαν, που δεν κέρδισαν χρήματα, αλλά δυστυχώς το αποτέλεσμα (της χρεοκοπίας) μετράει.
Η μετριοκρατία επικράτησε στη χώρα – και επομένως και μέσα στα κόμματα.
Επομένως, τέτοιου είδους μετακινήσεις (ή ακινησίες) δεν πρόκειται να φέρουν νέες ιδέες, ούτε την αλλαγή.
Η εικόνα που εμφανίζει η πολιτική σκηνή είναι εικόνα διάλυσης. Καθημερινά ανακοινώνονται αποχωρήσεις και προσχωρήσεις προσώπων που αν και τους δόθηκε η δυνατότητα, απέκτησαν θέσεις εξουσίες, υπήρξαν επί δεκαετίες βουλευτές, υπουργοί, περιφερειάρχες, δημοτικοί άρχοντες, κομματικοί αξιωματούχοι, δεν έκαναν τίποτε για να αποτρέψουν την καταστροφή.
Κάθονταν πάνω στα δανεικά και επιβίωναν.
Κάποιοι απ’ αυτούς κηρύσσουν αντεπίθεση και διακηρύσσουν «πρωτιές».
Προχθές, για παράδειγμα, ήταν μια σημαδιακή ημέρα. Μόλις είχε καταβληθεί η πρώτη δόση του νέου δανείου και η εικόνα που παρουσίαζε η χώρα ήταν ενός πολιτικού προσωπικού που αφού ησύχασε ότι με τα καινούργια δανεικά θα αντιμετωπιστούν οι λήξεις ομολόγων, συνέχιζαν απτόητοι τις μετακινήσεις και τις αντεγκλήσεις.
Είναι γεγονός ότι από όποια χώρα και αν πέρασε το ΔΝΤ, το παλιό κομματικό κατεστημένο εξαφανίστηκε.
Όχι στην Ελλάδα. Εδώ… γεννοβολάει! Σωτήρες!
Άρα, πόσο βέβαιο είναι ότι κάποιοι δεν θέλουν να εκμεταλλευτούν την εν βρασμώ ψυχική κατάσταση του λαού για να υφαρπάσουν την ψήφο του, όπως παλιά το έκαναν στηριζόμενοι στα ρουσφέτια;
Θα τα σκεφθεί όλα αυτά ο κόσμος ή θα λειτουργήσουν και πάλι οι γνωστές αρετές του έθνους;
Ο Κικέρωνας έλεγε πως όλοι οι λαοί έχουν αρετές και ελαττώματα. Για τους Έλληνες, όμως, έλεγε πως οι αρετές τους είναι και τα ελαττώματά τους: Εγωισμός, αψίκορο πάθος και ιδιοτροπία της στιγμής.
Ποιοι είναι ειλικρινείς και ποιοι επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν για ίδιον όφελος τις αρετές-ελαττώματα της φυλής μας;
Θα καταφέρουν οι Έλληνες να τους ξεχωρίσουν και να τους επιλέξουν;
Και κάτι ακόμη: Στην Ιταλία, μετά την περίφημη Επιχείρηση «Καθαρά Χέρια», τα παλιά κόμματα είτε εξαφανίστηκαν και στη θέση τους γεννήθηκαν άλλα, είτε άλλαξαν ονομασίες.
Αλλά οι νέοι ηγέτες που εμφανίστηκαν – για το καλύτερο ή για το χειρότερο – δεν προέρχονταν από το παρελθόν.
Kόμματα διαλύθηκαν, πολιτικοί βρέθηκαν στη φυλακή, ένας πρώην πρωθυπουργός, ο Mπεττίνο Kράξι, εξαναγκάσθηκε σε υπερορία στην Tυνησία, ένας άλλος πρώην πρωθυπουργός, ο Tζούλιο Aντρεόττι, κάθισε στο εδώλιο κατηγορούμενος για σχέσεις με τη Mαφία, ενώ πολλοί ήσαν εκείνοι που οδηγήθηκαν σε αυτοκτονία.
Ελάχιστοι επέζησαν, ενώ, για παράδειγμα, ο γιος του Κράξι, που είχε εκλεγεί στην τελευταία προ της κοσμογονίας Βουλή, εξαφανίστηκε εντελώς από το στερέωμα.
Ούτε διανοήθηκε να φτιάξει δικό του κόμμα, ούτε παρέμεινε στο παλιό, ούτε πέρασε από κανενός το μυαλό να τον ψηφίσει, επειδή θα φορούσε τον μανδύα του καινούργιου.
Αλλά και οι τεχνοκράτες (κάτι ακούγεται περί Παπαδήμου με μεγάλη επιμονή, έστω και διαψεύσεων), που ακολούθησαν δεν μπόρεσαν να σταθούν.
Ο τότε υπουργός Υγείας καθηγητής Ουμπέρτο Βερονέζι, έλαβε την απόφαση να απομακρυνθεί από την πολιτική και να επιστρέψει στη διεύθυνση του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Ογκολογίας του Μιλάνου.
«Στους χώρους όπου ασκείται η πολιτική δεν μετράω», είχε πει ο διάσημος καθηγητής σε ένα ξέσπασμα ειλικρίνειας ανάμικτης με παράπονο. «Με ακούνε μόνο για λόγους ευγενείας. Δεν έχω πίσω μου κάποιο κόμμα να με στηρίζει, δεν ενδιαφέρομαι για τις ψήφους και δεν έχω τη δυνατότητα να κάνω ρουσφέτια. Και η πολιτική είναι και αυτό».
Ο υπουργός Παιδείας καθηγητής της Φιλοσοφίας της Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Σαπιέντσα, Τούλλιο Ντε Μάουρο, είχε πει: «Δεν έχω κανέναν δισταγμό. Θα επιστρέψω στο πανεπιστήμιο. Όταν η κεντροαριστερά με κάλεσε στην κυβέρνηση, δέχθηκα από αίσθηση καθήκοντος. Τώρα, η Δημοκρατική Αριστερά και οι Πράσινοι μου ζήτησαν να είμαι υποψήφιος με την Ελιά, αλλά αρνήθηκα».
Ο στρατηγός Λουίτζι Καλιγκάρις που θέλησε – και αυτός – να δοκιμάσει την τύχη του στην πολιτική, προσχωρώντας στο κόμμα του Μπερλουσκόνι «Φόρτσα Ιτάλια», έσπευσε και αυτός να εγκαταλείψει τη σκηνή.
«Αν δεν είσαι Πρόεδρος κάποιας κοινοβουλευτικής επιτροπής ή κάποιας κοινοβουλευτικής ομάδας», είπε, «είσαι συνεχώς αναγκασμένος να διαπραγματεύεσαι την επιρροή σου».
Επομένως; Επομένως όλα θα κριθούν από τον τρόπο που θα αντιδράσει ο λαός.
Αν δηλαδή με την ψήφο του θα επιβάλει μια ειρηνική επανάσταση μέσα στα κόμματα…
Σοφία Βούλτεψη
