Άνθρωποι που έχουν βιώσει τραυματικές εμπειρίες, όπως οι βετεράνοι πολέμου και τα θύματα βιαίων εγκλημάτων, ακόμα και αν χρησιμοποιούν φαρμακευτική αγωγή για ν' αντιμετωπίσουν τους «δαίμονες» τους, είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στις αναμνήσεις που μπορεί να ξυπνήσει οποιοδήποτε ερέθισμα που σχετίζεται με αυτές.
Οι ερευνητές R.Clem και R.Huganir του νοσοκομείου John Hopkins προσπάθησαν να μελετήσουν τον μηχανισμό δημιουργίας του φόβου στον ανθρώπινο εγκέφαλο αναζητώντας παράλληλα και τον τρόπο διαγραφής του. Ήδη γνωρίζουμε, χάρη στα νευρολογικά πειράματα του J. Le Doux, ότι ένα ζεύγος εγκεφαλικών δομών που ονομάζεται αμυγδαλή, είναι υπεύθυνο για τον έλεγχο του αισθήματος του φόβου. Κάθε αμυγδαλή είναι δέκτης δύο ειδών ερεθισμάτων: εικόνων που προέρχονται από τις αισθήσεις μας καθώς και προειδοποιητικά σημάδια που αφορούν πόνο ή κίνδυνο. Τα νευρικά κύτταρα της αμυγδαλής υφίστανται συγκεκριμένες χημικές και δομικές τροποποιήσεις που οδηγούν στην αποτύπωση μιας ανάμνησης, σύνδεοντας έτσι ένα ερέθισμα (ήχος, εικόνα, μυρωδιά) με μια επερχόμενη απειλή.
Τα καλά νέα είναι ότι αφού σχηματιστούν οι αναμνήσεις ελέγχονται απο μια σειρά εγκεφαλικών ενζύμων που τις τροποποιούν, τις καλύπτουν και πιθανόν τις διαγράφουν. Τα κακά είναι ότι ο μηχανισμός λειτουργίας των ρυθμιστικών αυτών ενζύμων παραμένει άγνωστος. Το πείραμα που έκαναν οι Clem και Huganir αφορούσε την δημιουργία αναμνήσεων φόβου σε ποντίκια, μέσω της χρήσης ηλεκτροσόκ, αφού είχε προηγηθεί χαρακτηριστικός ήχος. Με τον τρόπο αυτό, τα ποντίκια σταδιακά άρχισαν ν'ανταποκρίνονται αρνητικά και να εκδηλώνουν φοβική συμπεριφορά κάθε φορά που άκουγαν τον συγκεκριμένο ήχο. Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι ο φόβος προκαλούσε αλλαγές στα νευρικά κυκλώματα της αμυγδαλής, που αφορούσαν κυρίως τους υποδοχείς του γλουταμινικού οξέος, τους βασικούς δηλαδή χημικούς ανιχνευτές των νευρικών μηνυμάτων.
Η μεταβολή αυτή αποτελεί τον κύριο τρόπο ενίσχυσης των νευρικών συνδέσεων. Αυτή την φορά όμως παρατηρήθηκε ότι ειδικά η ανάμνηση του φόβου οδηγεί στην ανταλλαγή του υποδοχέα με κάποιον που εμφανίζει παρόμοια λειτουργία αλλά μπορεί ν'αφαιρεθεί με μεγαλύτερη ευκολία. Οι μελετητές κατέληξαν λοιπόν στο συμπέρασμα ότι οι αναμνήσεις του φόβου μπορούν πιθανόν να διαγραφούν εάν επέμβουμε κατά το πρώτο στάδιο σχηματισμού τους, που είναι πιο ευάλωτες.
