Γράφει ο Σταμάτης Παπαβασιλείου
Η συμφωνία στην οποία κατέληξαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες στην Σύνοδο της 26ης Οκτωβρίου για «κούρεμα» 50% του ελληνικού χρέους, αποτελεί ένα κρίσιμο σημείο για την πορεία της Πατρίδας μαςΗ επαναφορά της βιωσιμότητας του χρέους σε βάθος δεκαετίας, η ανάκαμψη της εξαιρετικά εύθραυστης και επίφοβης οικονομίας μας και όλα τα νέα δεδομένα, οφείλεται να αντιμετωπισθούν με ψυχραιμία και σωφροσύνη και όχι υπό το πρίσμα της εφήμερης κυβερνητικής θριαμβικής φρασεολογίας των πανηγυρισμών κατά το σύνηθες μετά από Συνόδους Κορυφής.
Άλλωστε αυτό που πριν λίγους μήνες η κυβέρνηση θεωρούσε καταστροφή, σήμερα το παρουσιάζει ως επιτυχία αυτογελοιοποιούμενη.
Οι αντιφατικές δηλώσεις του πρωθυπουργού είναι νωπές: «Η αναδιάρθρωση του χρέους είναι καταστροφή για τους πολίτες» Le Figaro 16/11/2010, «Ενδεχόμενη αναδιάρθρωση θα συνεπαγόταν κατάρρευση ελληνικών τραπεζών» STERN 23/3/2011, «Αναδιάρθρωση χρειάζεται η χώρα, όχι το χρέος» Κ.Ο. ΠΑΣΟΚ 15/4/2011, «Οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο και με την μείωση του χρέους έχουμε τη δυνατότητα να κλείσουμε τους λογαριασμούς με το παρελθόν και να μπούμε σε μία εποχή αναπτυξιακή, βασισμένη στις δικές μας δυνάμεις» 27/10/2011.
Οπωσδήποτε το «κούρεμα των 100 δις» αποτελεί ελεγχόμενη χρεωκοπία, η οποία δεν συνιστά «πιστωτικό γεγονός» δηλ. απόλυτη χρεωκοπία, τουλάχιστον επί του παρόντος. Ουσιαστικά όμως η Πατρίδα μας δεν θα μπορεί να δανειστεί από τις διεθνείς αγορές τουλάχιστον μέχρι το 2020, και υπό την προϋπόθεση το 2020 να έχει επιτευχθεί : ΧΡΕΟΣ = 120% x ΑΕΠ, δηλαδή κάτι χειρότερο από αυτό που παρέλαβε η κυβέρνηση το 2009 : ΧΡΕΟΣ = 115% x ΑΕΠ.
Μέχρι τότε θα είμαστε υποχρεωμένοι να καταγράφουμε ετήσια πρωτογενή πλεονάσματα, συνεπώς καλύπτοντας τα έξοδα από τα έσοδα του προϋπολογισμού, κάτι που ουδέποτε έχει συμβεί από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο έως σήμερα. Η μη επίτευξη ετήσιων πρωτογενών πλεονασμάτων, θα αποτελεί λόγο αποβολής της Πατρίδας μας από την Ζώνη του Ευρώ και επιστροφής στη Δραχμή.
Αναμφίβολα λοιπόν, το «κούρεμα» αποτελεί την τελευταία ευκαιρία, ή διαφορετικά την τελευταία παρέμβαση της Ε.Ε. πριν από την έξοδό μας από την Ευρωζώνη.
Επιβάλλεται επομένως και πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό ότι η τελευταία αυτή ευκαιρία και οι όποιες προοπτικές που παρουσιάζονται, συνδέονται απόλυτα με την κυβέρνηση που θα διαχειριστεί τον Εθνικό Σκοπό, την δημιουργία πραγματικής ανάπτυξης και την ανατροφοδότηση της οικονομίας με ρευστότητα, που σχετίζονται απόλυτα με το τραπεζικό σύστημα. Αυτό άλλωστε δηλώνει και ο πρωθυπουργός : «η τελική ευθύνη για την υλοποίηση του προγράμματος είναι της ελληνικής κυβέρνησης, της ελληνικής Βουλής, του ελληνικού δημοσίου».
Κάνοντας μια αναδρομή των δύο τελευταίων ετών και ιδιαίτερα του 2011, προκύπτει αβίαστα ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν έχει την εμπιστοσύνη ούτε καν την ανοχή του λαού για να διαχειρισθεί την τελευταία αυτή ευκαιρία. Δυστυχώς όμως ούτε και μπορεί, διότι αφενός τα μέτρα που μέχρι σήμερα ελήφθησαν δεν έχουν αποδώσει και αφετέρου η πρόσφατη εξέλιξη για κούρεμα 50% αποτελεί τον ορισμό της αποτυχίας της κυβέρνησης.
Πρόκειται για την κυβέρνηση που μας έφερε έως εδώ. Για την κυβέρνηση του «λεφτά υπάρχουν», του «Τιτανικού», «της χώρας των διεφθαρμένων», για την κυβέρνηση που «φούσκωσε» το έλλειμμα του 2009, για την κυβέρνηση που δεσμευόταν για την μη υπαγωγή μας στο ΔΝΤ και την ίδια ώρα συνομιλούσε κρυφά με τον Στρός Κάν για την υπαγωγή μας, κι αργότερα που δεσμευόταν κατά το 1ο Μνημόνιο για την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές το 2012, για την κυβέρνηση της αλλαγής από Τ3 σε Τ10 για τον διακανονισμό πωλήσεων των τίτλων του Ελληνικού Δημοσίου, για την κυβέρνηση της μηδενικής απορρόφησης του ΕΣΠΑ, των μηδενικών αποκρατικοποιήσεων, για την κυβέρνηση που ποινικοποίησε την ιδιωτική πρωτοβουλία και έστειλε στις ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, για την κυβέρνηση της παύσης των έργων σε ολόκληρη της Επικράτεια, για την κυβέρνηση της βαθύτερης ύφεσης στην σύγχρονη ιστορία της Πατρίδας μας, για την κυβέρνηση της φαυλότητας, του ψεύδους και της υποκρισίας, που έχει οδηγήσει στην ανέχεια και στην κακομοιριά χιλιάδες νοικοκυριά, για την κυβέρνηση που υπονομεύει την εθνική κυριαρχία σύροντας την Πατρίδα μας σε μια νέα Οδύσσεια.
Πρόκειται για την κυβέρνηση των αυλικών, των κολλητών, των κηπουρών, των φίλων, των κατεξοχήν αρεστών και όχι άριστων, για την κυβέρνηση που κουμάντο κάνουν οι μαμάδες, τα αδέρφια, οι λέσχες και οι ευρωπαίοι και υπερατλαντικοί πατρώνοι.
Πρόκειται για μια αμήχανη κυβέρνηση που πειραματίζεται συνεχώς, με πειραματόζωο τον Ελληνικό λαό, και καταφέρνει να αποτυγχάνει διαρκώς.
Είναι δυνατόν η κυβέρνηση που παρέλαβε το 2009: ΧΡΕΟΣ = 115% x ΑΕΠ, και κατάφερε μέσα σε δύο χρόνια και το χρέος να αυξήσει αλλά κυρίως να κατακρημνίσει το ΑΕΠ με την μεγάλη ύφεση, επιτυγχάνοντας: ΧΡΕΟΣ = 170% x ΑΕΠ περίπου, να μπορέσει να αναγεννήσει όσα κατέστρεψε και να επανεκκινήσει την οικονομία ;
Είναι δυνατόν η κυβέρνηση ως δια μαγείας να λειτουργήσει ως κυβέρνηση με πρόγραμμα και αρχές για την σωτηρία της πατρίδας και την εθνική ανάκαμψη και όχι ως περιπλανώμενο πειραματικό τσίρκο ;
Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία, ότι αυτή τη κρίσιμη στιγμή των μεγάλων αποφάσεων, αυτή την κρίσιμη στιγμή της «τελευταίας ευκαιρίας», πρέπει ο Λαός να αποφασίσει ποιος θα έχει τα ηνία της χώρας, ποιός θα διαχειριστεί τον Εθνικό Σκοπό για την παραμονή στην Ζώνη του Ευρώ. Δεν υπάρχουν πλέον χρονικά περιθώρια. Δεν υπάρχουν πλέον χρόνοι για πειραματισμούς.
Απαιτείται άμεσα, τώρα, να υπάρξει δημοκρατική διέξοδος μέσα από εκλογές και παράλληλα, μέσα από ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τον λαό, η οργάνωση ενός πανίσχυρου παλλαϊκού και πατριωτικού κινήματος που θα επιβάλλει την οικοδόμηση μιας ανεξάρτητης οικονομικά και εθνικά υπερήφανης Ελλάδας.
