Γράφει ο Θωμάς Σίδερης
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είναι δημιουργός. Και μάλιστα αναγνωρισμένος σε διεθνές επίπεδο. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πρωθυπουργός –τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Και μάλιστα αποτυχημένος σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Γιατί μεταξύ μας, οι Βρυξέλλες τον χρειάζονται μέχρι να περάσει το Μεσοπρόθεσμο. Μετά...
Ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω κάποιους τίτλους ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου για να περιγράψω τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Το ξέρω πως είναι ιεροσυλία, αλλά μπροστά σε μία κυβέρνηση που δεν έχει ιερό και όσιο... υποκύπτω στον πειρασμό.
Τώρα πια είμαι απολύτως σίγουρος ότι ο Γιώργος Παπανδρέου όταν αναλάμβανε την πρωθυπουργία της χώρας πίστευε ότι όλο αυτό θα ήταν μία περιπέτεια, ένα “Ταξίδι στα Κύθηρα” ας πούμε. Τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε, έλεγε το τραγούδι του Πυθαγόρα κι αμέσως μετά συμπλήρωνε: “το χάσαμε το πλοίο της γραμμής”. Ο πρωθυπουργός πίστευε και ίσως πιστεύει ακόμα ότι τα Κύθηρα κάποια μέρα θα τα βρει.
Μαζί με τα λεφτά που υπήρχαν, αλλά για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο δεν υπάρχουν πια. Στο ταξίδι του αυτό τον συνοδεύουν οι εντιμότατοι φίλοι του, οι “Κυνηγοί” των Κυθήρων και των χαμένων ονείρων.
Αλλά για τον πρωθυπουργό, τα Κύθηρα ήτανε πάντοτε ταπεινός στόχος.
Κάτι μέσα του πιο βαθύ και πιο μεγάλο τον έκανε να νιώθει “Μεγαλέξανδρος”. Άλλωστε η περικεφαλαία και ο μεγαλοϊδεατισμός πάνε μαζί. Ο λαός αντί για μεγαλοϊδεατισμό θα ‘λεγε κάτι άλλο, αλλά ας το αφήσουμε αυτό προς το παρόν. Η πράσινη ανάπτυξη ήταν για παράδειγμα “μεγάλη ιδέα”. Όχι τόσο ως προς το “πράσινη” όσο προς το “ανάπτυξη”. Ήθελε, για παράδειγμα, να μας κάνει όλους “Μελισσοκόμους”. Δεν ήξερε όμως ότι όποιος έχει το βάζο με το μέλι δίπλα του, χώνει το δάχτυλο μέσα και γλύφει;
Έτσι, μετά από ταξίδια και ταξίδια σε Βρυξέλλες και ΔΝΤ, σαν τον κουρσάρο των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών, ήρθε επιτέλους στην “Αθήνα - Επιστροφή στην Ακρόπολη”. Ευτυχώς η Ακρόπολη δε θεωρείται δημόσιο περιουσιακό αγαθό προς αξιοποίηση. Ακόμα.
Αυτός όμως δεν ήτανε πια “Μεγαλέξανδρος”. Αυτός είχε “Το βλέμμα του Οδυσσέα” που του δείχνουν οι συντρόφοι του την Ιθάκη και εκείνος κάνει πως δεν την ξέρει. Και κωπηλατεί προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Εκτός κι αν στο μυαλό του η Ιθάκη είναι αλλού και δε μας το λέει.
Οι σύντροφοί του, ένας “Θίασος” με 156, 154, 153 μέλη, θα σας γελάσω... Κάτι σαν θίασος του Εθνικού μού κάνει, επί Γιάννη Χουβαρδά πάντα. Ο “Θίασος” αυτός μέχρι πρότινος έλεγε ότι όλα πάνε καλά. Μέχρι και στη Μενεγάκη βγήκε και δήλωσε ότι “είμαστε όλοι τόσο αγαπημένοι... περνάμε καλά κι αυτό περνάει στον κόσμο”. Toν κόσμο όμως δεν τον ρωτούσαν πώς περνάει που ξαναζούσε τις “Μέρες του ‘36” σε ριμέικ.
Αλλά δεν έφτανε την κυβέρνηση αυτό που περνούσε ο κοσμάκης. Τον έβαζε ξανά και ξανά να το περνάει σε “Αναπαράσταση”. Θυμάστε εκείνη τη διαφήμιση που έλεγε “μ’ αρέσει να το ακούω;” Ε, αυτή η κυβέρνηση λέει: “μ’ αρέσει να το βλέπω”! Και δως του ξανά και ξανά “Αναπαράσταση”. Μέχρι που η Ελλάδα έφτασε να μοιάζει ένα αποψιλωμένο “Λιβάδι που δακρύζει”. Και που στενάζει, αλλά η κυβέρνηση, ανασχηματισμένη και μη, κάνει πως δεν ακούει.
Μια μέρα όμως ο πρωθυπουργός, σαν κακό παιδί που δεν ακούει τη μαμά του, αποφάσισε να κάνει κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Οι πολιτικοί αναλυτές είπαν ότι ξεπέρασε τον εαυτό του. Κάποιοι άλλοι
είπαν ότι ξεπροβάλλουν νέα πολιτικά ήθη. Κάποιοι είπαν ότι ο πρωθυπουργός με την κίνησή του αυτή περνά σε “Μια αιωνιότητα και μια μέρα”. Δυστυχώς, του πρωθυπουργού από την αιωνιότητα του έμεινε η μέρα, αφού το εγχείρημά του μια μέρα κράτησε μόνο. Σε αντίθεση με της Γαλάνη που της κράτησε “δυο μέρες μόνο”.
Και ύστερα τι; “Τοπίο στον ομίχλη” και καλοκαιρινές μπόρες του Ιούνη. Για να ξεπλένουν τη “σκόνη του χρόνου”.
Άραγε τη “Σκόνη του χρόνου” τη γνωρίζει ο Γιώργος Παπανδρέου;
