Γράμμα για τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο έγραψε ένα 12χρονο αγόρι στη Βρετανία
Αναλυτικότερα, όγκο στον εγκέφαλο διέγνωσαν οι γιατροί στον Charlie Williams όταν ακόμα βρισκόταν στην ηλικία των 5 ετών. Κρίσιμες επεμβάσεις, ραδιοθεραπείες και χημειοθεραπείες αποτέλεσαν κομμάτια της καθημερινότητάς του, ενώ αναγκάστηκε να χάσει δύο χρόνια από το σχολείο εξαιτίας της κατάστασής του.
Νομίζω ότι αρκετά με τις πληροφορίες. Καλύτερα να διαβάσετε τα συγκινητικά λόγια του μικρού που σίγουρα αποδεικνύεται πολύ «μεγαλύτερος» από όλους εμάς, προσφέροντας ακόμα ένα μάθημα ζωής σε όσους δεν εκτιμούν πραγματικά αυτά που τους προσφέρονται.
neolaia.gr«Αυτή είναι η ιστορία ενώ αγοριού ονόματι Charlie που διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο όταν ήταν μόλις πέντε ετών. Για την ακρίβεια ήταν η 5η μέρα του 5ου μήνα του 2005.Το ακριβές όνομά μου είναι Charlie Williams. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει μέχρι σήμερα. Πρόσφατα έμαθα ότι δεν θα πεθάνω.Αναγκάστηκα να υποβληθώ σε θεραπείες όπως ραδιοθεραπεία που σημαίνει ότι έπρεπε να μπω σε ένα κυλινδρικό τούνελ για μισή ώρα, κάτι τρομακτικό για ένα 6χρονο παιδί που ήμουν τότε.Υπoβλήθηκα σε χημειοθεραπείες και μεταγγίσεις αίματος. Οι βελόνες δεν είναι το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο και συνήθιζα να τρομοκρατούμαι στην ιδέα αλλά τώρα τις συνήθισα.Νομίζετε ότι θα μπορούσατε να τα βγάλετε πέρα με όλη αυτή τη διαδικασία. Πως νομίζετε ότι θα σας άλλαζε σαν άνθρωπο;
Όταν είσαι άρρωστος και ξέρεις ότι υπάρχει η πιθανότητα να χάσεις όσα έχεις, τότε τα εκτιμάς.Αντικείμενα όπως οι υπολογιστές ακόμα και τα μολύβια και τα στυλό αποκτούν ιδιαίτερη σημασία μια μέρα γιατί συνειδητοποιείς ότι χωρίς αυτά δεν θα μπορούσες να μορφωθείς.Ένα απλό μολύβι μπορεί να μη σημαίνει τίποτα για ένα παιδί στο σχολείο μου αλλά για ένα παιδί σε ένα φτωχό χωριό στην Ουγκάντα μπορεί να σημαίνει την αρχή της εκπαίδευσης του και της μόρφωσης του.Για όλα εσάς τα παιδιά που αγαπάτε τις σοκολάτες, τις τηγανητές πατάτες, τα λουκάνικα και πολλά άλλα, φανταστείτε να υπήρχαν μέρες που δεν θα μπορούσατε να βάλετε στο στόμα μας ούτε μια σταγόνα νερό.Όταν ήμουν στο νοσοκομείο πήγαινα στο κυλικείο και έβλεπα τους ανθρώπους να τρώνε χωρίς εγώ να μπορώ να φάω το παραμικρό.Τρεφόμουν με ένα σωληνάκι που είχα στη μύτη. Όσο για τους γονείς μπορεί να σας φαίνονται άδικοι ή να μην σας αφήνουν να κάνετε τα πράγματα που θέλετε αλλά πάντοτε θα σας βοηθούν.Σας ταΐζουν, σας ντύνουν και σας προσφέρουν ένα σπίτι αλλά κυρίως σας βοηθούν όταν είστε πληγωμένοι.Γνωρίζω από πρώτο χέρι τι περνούν οι γονείς όταν βλέπουν το παιδί τους να υποφέρει. Είμαι σίγουρος ότι όταν οι γιατροί διέγνωσαν όγκο στο κεφάλι, οι γονείς μου πίστευαν πως δεν θα τα κατάφερνα. Μπορείτε να φανταστείτε τους γονείς σας να ξέρουν ότι θα πεθάνετε;Είμαι ένα κανονικό παιδί που είχε όμως ένα απαίσιο ταξίδι στην αρχή της παιδικής του ηλικίας. Αλλά έχω κερδίσει και κάτι από αυτό. Έχω γίνει πιο σοβαρός και σκεπτικός για τη ζωή. Με έκανε να συμπεριφέρομαι καλύτερα στο σχολείο και να δουλεύω πιο σκληρά. Ο καρκίνος με ανάγκασε να κάνω ένα βήμα πίσω και να κοιτάξω από το παράθυρο της ζωής τι βρίσκεται μπροστά μου».
