Την ώρα που οι Έλληνες πιστεύουν ότι βρίσκονται στο κέντρο του κόσμου, στην Αφρική οι άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα
Είναι τόσο χιλιοειπωμένη αυτή η φράση ώστε το «στην Αφρική οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα» μοιάζει τελείως φυσιολογική συνέχεια, όπως συμβαίνει στις παροιμίες – αντιθέτως, το σοκ μας όταν βλέπουμε ανθρώπους κάτω από το σπίτι μας να ψάχνουν στα σκουπίδια είναι τεράστιο, λες και η πείνα είναι κολλητική ασθένεια που δεν είναι δυνατόν να ξεφύγει από την Αφρική, όπου περιέργως ευδοκιμεί εδώ και χρόνια. Λες και δεν είναι και η δικιά μας ζωή, αυτή που τώρα θεωρούμε ότι περνάει τεράστια κρίση, μέρος του προβλήματος.
Το πρόβλημα όχι μόνο υπάρχει, όχι μόνο συνεχίζουμε να ζούμε «δυτικά» στο βάρος άλλων ενώ με φρίκη συγκρίνουμε την Ελλάδα με τη Βουλγαρία, αλλά δεν τιθασεύεται καν, αντιθέτως γιγαντώνεται. Από το 2008 και μετά η κρίση είχε ως αποτέλεσμα χαμένα σπίτια, χαμένες συντάξεις, χαμένες καριέρες, όλα αυτά όμως είναι για τους τυχερούς. Για τους άτυχους το αποτέλεσμα είναι ο θάνατος ή έτσι νόμιζα ως τώρα. Υπάρχει και χειρότερη μοίρα από αυτή: να βλέπεις τους αγαπημένους σου να πεθαίνουν και η μόνη σου λύση είναι να τους εγκαταλείψεις.
Ζούμε την καταστροφική κατάρρευση της παγκόσμιας συλλογικής ευθύνης. 3.500 πρόσφυγες την ημέρα εγκαταλείπουν τη Σομαλία και φτάνουν στην Αιθιοπία και στην Κένυα, οι οποίες διανύουν την πιο άνυδρη χρονιά εδώ και έξι δεκαετίες. Όταν τα Ηνωμένα Έθνη μιλούν για λιμό σημαίνει ότι ήδη έχει χαθεί τεράστιος αριθμός ανθρώπινων ζωών. Ο Collins Odhiambo, εθελοντής της ActionAid Κένυας, βρέθηκε στον καταυλισμό Dadaab και περιέγραψε σκηνές που δε χωρούν εύκολα σε λόγια:
«Μόνο οι δυνατοί θα ζήσουν για να πουν την ιστορία τους. Ο 35χρονος Adeka Ibrahim περπάτησε 450 χιλιόμετρα από τη Σομαλία μέχρι το Daada. Ούτε πεινάει, ούτε είναι κουρασμένος. Ο πόνος και οι ενοχές του επειδή εγκατέλειψε την ετοιμοθάνατη γυναίκα του και γιο του είναι ξεπερνούν την αγωνία της πείνας και της κούρασης. Με δάκρια στα μάτια, εμφανώς αδύναμος και τραυματισμένος ψυχολογικά, μας διηγείται την ιστορία του στο νοσοκομείο των Γιατρών χωρίς σύνορα, όπου βρίσκονται οι δύο γιοι του που τελικά επέζησαν.
Κουβαλώντας τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά στα χέρια για εκατοντάδες χιλιόμετρα εξαντλήθηκε εντελώς. «Ήταν πολύ αδύναμοι. Δεν μπορούσα να τους κουβαλήσω άλλο. Ήμασταν πολύ αργοί και μείναμε πολύ πίσω», είπε σκουπίζοντας τα μάτια του.»
Δεν έχω παιδιά, όπως δεν έχει και ο Collins, αλλά δε χρειάζεται να έχω για να καταλάβω την εξωπραγματική φρίκη της ιστορίας. Εμείς χάνουμε δουλειές. Αυτοί χάνουν κάτι χειρότερο από τη ζωή τους.
Οι καιροί είναι δύσκολοι, ναι. Αλλά ακόμα και το ελάχιστο μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Υπάρχουν πολλές οργανώσεις που ασχολούνται με το θέμα. Εγώ ξέρω μόνο τα κορίτσια της ActionAid (είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν και αγόρια, απλώς δεν είδα κανένα, συγνώμη αγόρια!) τα οποία είναι τα πιο οργανωμένα, τα πιο σοβαρά και τα πιο αποτελεσματικά που έχω γνωρίσει. Σας λέω με απόλυτη βεβαιότητα ότι η προσφορά σας θα πιάσει τόπο. Αν δε μπορείτε να δώσετε λεφτά, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να βοηθήσει κανείς. Για περισσότερες πληροφορίες, ActionAid εδώ, ή ρωτήστε απευθείας στα σχόλια, τα κορίτσια διαβάζουν και θα σας λύσουν όλες τις απορίες (και είναι και κούκλες!)
Οι φωτογραφίες του καταυλισμού Dadaab είναι από το the Big Picture
