Το κίνημα διανύει τον τελευταίο καιρό της ιστορίας του, πράγμα που το γνωρίζει καλά η Κ.Ο. Μετά την επιστολή των «3» υπάρχει η εσωκομματική ελπίδα ότι θα συσπειρωθούν όλοι, λίγες ώρες πριν την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, που αποτελεί την «κόκκινη γραμμή» της τρόικα, αλλά και πολλών βουλευτών που έχουν ταχθεί κατά.
Πριν από λίγο, έγινε δεκτό κατά πλειοψηφία, επί της αρχής το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών για το ενιαίο μισθολόγιο, την εργασιακή εφεδρεία, τις εργασιακές σχέσεις και τις νέες φορολογικές επιβαρύνσεις, με τον Ευάγγελο Βενιζέλο να αναφέρει ότι είναι προαπαιτούμενο για την καταβολή της 6ης δόσης την ψήφιση του άρθρου 37 για τα εργασιακά.
Συνεπώς, οι παραιτήσεις και το όποιο «αντάρτικο» προβάλλεται από βουλευτές του κόμματος, είναι μάλλον επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Αλήθεια, ο κ. Βούρος θα δώσει και πάλι τελευταία ευκαιρία στο ΠΑΣΟΚ;
Πριν από λίγο, έγινε δεκτό κατά πλειοψηφία, επί της αρχής το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών για το ενιαίο μισθολόγιο, την εργασιακή εφεδρεία, τις εργασιακές σχέσεις και τις νέες φορολογικές επιβαρύνσεις, με τον Ευάγγελο Βενιζέλο να αναφέρει ότι είναι προαπαιτούμενο για την καταβολή της 6ης δόσης την ψήφιση του άρθρου 37 για τα εργασιακά.
Συνεπώς, οι παραιτήσεις και το όποιο «αντάρτικο» προβάλλεται από βουλευτές του κόμματος, είναι μάλλον επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Αλήθεια, ο κ. Βούρος θα δώσει και πάλι τελευταία ευκαιρία στο ΠΑΣΟΚ;
Η εποχή που ζούμε, είναι εποχή των τελών. Ζούμε, βιώνουμε και νοιώθουμε όλοι μας οτι μια ολόκληρη εποχή, η οποία ξεκίνησε μετά τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, φτάνει πια στο τέλος της. Απλά αυτά που ζούμε σήμερα, δεν είναι παρά ο επιθανάτιος ρόγχος ενός συστήματος, ενός μηχανισμού ιδεών που πεθαίνει.
Η εκβιομηχάνιση, η φρενήρης ανάπτυξη με κάθε κόστος, η... τρελή πορεία προς την ευμάρεια και τον άκρατο πλουτισμό σε βάρος της κοσμικής ισορροπίας, έχουν φέρει την ανθρωπότητα προς το τέλος μιας εποχής που διήρκεσε (τηρουμένων των αναλογιών) πολύ λίγο, ενώ κατέστρεψε τα πάντα και σαν γιγαντιαίο τσουνάμι τα παρέσυρε στο βάραθρο...
Το ΠΑΣΟΚ ήταν κι αυτό ένα υποπροϊόν της εποχής αυτής. Μιας εποχής, που γέννησε μέσα από τις στάχτες δύο ισοπεδωτικών πολέμων, τον πιο καταιγιστικό ανεμοστρόβιλο ανάπτυξης ιδεών και επιστημών που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.
Μέσα σ' αυτή την κοινωνικοπολιτική βαβούρα, η Ελλάδα, παρά τις του αντιθέτου απόψεις, όχι μόνο δεν ήταν ουραγός των εξελίξεων, αλλά το εντελώς αντίθετο. Οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν απίστευτα μεγάλοι, κυρίως επί διακυβέρνησης Κων/νου Καραμανλή, ίσως του πιο ριζοσπαστικού κυβερνήτη που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Την δε πενταετία 1955-1960, οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν τέτοιοι, που πολλοί ξένοι παρατηρητές και τεχνοκράτες χαρακτήρισα ως το "θαύμα της Ελλάδας", μιας και η χώρα μας είχε ξεπεράσει (σε νούμερα) ακόμη και την μεγαλύτερη ανταγωνίστρια του κόσμου, την Ιαπωνία και φιγουράριζε στην δεύτερη θέση παγκοσμίως! Όλα αυτά με βάση τα στατιστικά νούμερα, έτσι;
Όμως, επειδή πολλές φορές, τα νούμερα δεν ανταποκρίνονται πλήρως και στη πραγματικότητα, είχαμε στην ουσία, δύο Ελλάδες. Αυτήν της φρενήρους ανάπτυξης και αυτή της εξαθλίωσης και της φτώχειας. Δύο κυριολεκτικά χώρες στη συσκευασία της μίας!
Η "πρώτη Ελλάδα" ήταν αυτή που έτρεχε στο ρυθμό των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, μια Ελλάδα που είχε μετατραπεί σε ένα απέραντο εργοτάξιο, με βιομηχανίες, βιοτεχνίες, κατασκευαστικές εταιρείες που σήκωναν το ένα κτίριο μετά το άλλο, γέφυρες, δρόμους, τη νεοσύστατη ΔΕΗ που διαδεχόμενη τη βρετανική POWER εξαπλώνονταν σαν ...πυρκαγιά γεμίζοντας με πυλώνες και εργοστάσια παραγωγής ρεύματος όλη την επικράτεια.
Απ την άλλη υπήρχε η..."δεύτερη Ελλάδα", η Ελλάδα που προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να σταθεί στα πόδια της, με το κορμί της καταματωμένο ακόμη απο τις πληγές του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και του αδελφοκτόνου Εμφυλίου, η Ελλάδα των χαμηλών ημερομισθίων, της εργατιάς που που πάλευε μέσα από τις πιο αντίξοες συνθήκες να επιβιώσει πάνω στις σκαλωσιές των εργοταξίων και μέσα στις μηχανές και τις θανατηφόρες αναθυμιάσεις των βιομηχανιών.
Η Ελλάδα αυτή που εγκατέλειψε την ύπαιθρο για να συσσωρευτεί στις μεγάλες πόλεις, κάνοντάς τες ακόμη μεγαλύτερες, προσδοκώντας ενα καλύτερο μεροκάματο και μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά της. Την Ελλάδα που κατατρεχόμενη από τα μετεμφυλιακά σύνδρομα, εγκατέλειπε τα πατρώα εδάφη και με το όνειρο της καλύτερης μοίρας, μπάρκαρε σε κάποιο υπερωκεάνιο για την Αμερική, την Αυστραλία, την Αφρική ή σε κάποιο τρένο για τη Γερμανία, το Βέλγιο, τη Σουηδία.
Η Δικτατορία ήλθε και ισοπέδωσε και τις δύο Ελλάδες. Την πρώτη με την εισαγωγή των πολυεθνικών και τη δεύτερη, με τα βασανιστήρια και τις εξορίες όσων είχαν απομείνει, αυτών δηλαδή που πάλεψαν για την πολυπόθητη βίζα της μετανάστευσης αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εδώ μπαίνει ως σφήνα, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο μοιραίος αυτός άνθρωπος για τον τόπο, αυτός που, κυριολεκτικά, σκότωσε και τις δύο "Ελλάδες" της μεταπολεμικής εποχής. Ιδρύει το ΠΑΣΟΚ, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα δηλαδή, απλά για τους δικούς του σκοπούς και τις δικές του φιλοδοξίες, αλλά και των κοντινών του συνεργατών. Σε μια εποχή όπου οι ιδέες και τα κινήματα είχαν σαφή προσανατολισμό, ο συντηρητισμός, η επαναστατική αριστερά, ο νεοφιλελευθερισμός, το κίνημα των χίπης, η σεξουαλική επανάσταση κλπ, κινήματα που είχαν στόχους και οράματα, ανάλογα με "τα πιστεύω" του κάθε ρεύματος, το ΠΑΣΟΚ δεν είχε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ.
Βάζοντας μέσα στην ιδεολογική του πλατφόρμα ένα είδος από το κάθε ρεύμα και την κάθε τάση, δημιούργησε ένα κίνημα που ταυτόχρονα ήταν και κίνημα της κάθε τάσης και ιδέας της εποχής. Και αυτό ακριβώς το πράγμα σατίρισε και ο συχωρεμένος ο Γιάννης Δαλιανίδης στην ταινία του "Ο Τρομοκράτης", μια παραγωγή του 1975.
Υπάρχει δε μια σκηνή με τον πρωταγωνιστή της ταινίας Κώστα Βουτσά, που υποδύεται τον υπαρχηγό ενός νέου κόμματος που έχει μέσα του "λίγο απ' όλα" και που ανακρίνεται από τον αστυνομικό διοικητή του τμήματος όπου είχε προσαχθεί, επειδή έγραφε συνθήματα σε τοίχους. Ο Αστυνόμος που τον ανακρίνει, είναι το τυπικό κατάλοιπο ενός παρακρατικού καθεστώτος, απομεινάρι της δικτατορικής λαίλαπας του Εθνικοφρονισμού.
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Για πες μας λοιπόν την ιδεολογία σας! Τι είστε;
ΒΟΥΤΣΑΣ: Ε...απ όλα!
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Δηλαδή τι απ όλα! Είστε δεξιοί;
ΒΟΥΤΣΑΣ: Ε...Ολίγον!
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Τι θα πει ολίγον!
ΒΟΥΤΣΑΣ: Ε, γιατί είμαστε και ολίγον ...αριστεροί!
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Με κοροϊδεύεις;
ΒΟΥΤΣΑΣ: Όχι κύριε αστυνόμε μου! Να σας εξηγήσω! Το κόμμα μας είναι κίνημα που τα έχει όλα και από λίγο!
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Δηλαδή;
ΒΟΥΤΣΑΣ: Δηλαδή, είμαστε και λίγο αριστεροί, λίγο κεντρώοι, λίγο δεξιοί...
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Ααααα, ώστε δηλαδή είσαστε εθνικόφρονες!
ΒΟΥΤΣΑΣ: Μάλιστα! και...
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: (φιλικότατα) Εμ, έτσι πες μου παιδάκι μου! Ε, να μη σε ταλαιπωρούμε άλλο!
ΒΟΥΤΣΑΣ: ...και αριστεροί!
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: (ουρλιάζοντας) Μέσα!!!! (δείχνοντας το κρατητήριο)
Αυτό ήταν το σχέδιο μέσες-άκρες. Ο Παπανδρέου, ιδρύοντας αυτό το... κίνημα, δεν διέφερε και πολύ απ τους ήρωες της συγκεκριμένης ταινίας. Το κίνημά του ήταν λίγο απ...όλα! Καλυπτόμενο με τον μανδύα του "σοσιαλισμού", λέξη-κλειδί για να προσεταιριστεί τους απλούς, στη συντριπτική τους πλειοψηφία Έλληνες, οικιοποιεί όλα τα συνθήματα της ευρύτερης αριστεράς (ΚΚΕ, ΚΚΕ-εσ., ΕΔΑ, Μαρξιστές κλπ) αλλά και του Κέντρου, με ...ολίγην δόσιν ...εθνικοφροσύνης! Έτσι, καλύπτει ΟΛΟ το φάσμα των τάσεων στην μεταπολιτευτική Ελλάδα και γίνεται ο... αρχηγός για όλους τους Έλληνες. Ευφυέστατο και καθαρά καιροσκοπικό το σχέδιο.
Το πόσο τέτοιο ήταν, φάνηκε αργότερα στη διακυβέρνηση της χώρας από αυτό το κόμμα. Ο Παπανδρέου πέτυχε αυτό που ήθελε, γιατί στην ουσία, εξοβέλισε τον αντίπαλό του, τη Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή (που κι αυτό ήταν αρχηγικό κόμμα, με τη διαφορά ότι είχε σαφείς προσανατολισμούς και ιδεολογία), ανοίγοντας τις ...αγκάλες του σε ΟΛΟ ΤΟ ΦΑΣΜΑ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ και για να κρατηθεί στο θρόνο που έχτισε ο ίδιος, δημιούργησε τις περίφημες στρατιές οπαδών-ευνοουμένων του κόμματός του, τους περίφημους "πρασινοφρουρούς", οι οποίοι δεν έκαναν τίποτε άλλο απ' το να θεοποιούν τον μεγάλο αρχηγό, μηδενίζοντας ό,τι είχε να κάνει με την όποια αντίθετη άποψη ή φωνή.
Πας μη ...ΠΑΣΟΚος, φασίστας, δηλαδή "μίασμα"! Όταν αρχίζει για τα καλά ο χορός των σκανδάλων, με αποκορύφωμα αυτό του Κοσκωτά κι όταν πλέον ο λαός καταλαβαίνει ότι ο "Βασιλιάς ήταν γυμνός", είναι πολύ αργά. Το κόμμα του ...Βασιλιά είχε ήδη μπολιάσει με το δηλητήριο του λαϊκισμού τον κοινωνικό ιστό. Σαν τη νικοτίνη ένα πράμα. Πρώτα αρχίζεις το τσιγάρο επειδή έχει ωραία γεύση και αργότερα καταλαβαίνεις την ύπουλη επίδρασή του στον οργανισμό σου. Και το χειρότερο, δεν μπορείς πια να απεξαρτηθείς, γιατί ήδη έχεις εξαρτηθεί από αυτό. Όχι μόνο απ τη νικοτίνη, αλλά και από τη συνήθεια να το ανάβεις και να το καπνίζεις σε όλες τις φάσεις της ζωής σου.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου.Ναι μεν πολλοί από τους ψηφοφόρους του αντελήφθησαν στο τέλος, αυτό που οι ...τρίτοι έβλεπαν δια γυμνού οφθαλμού, την ιδεολογική δηλαδή "γύμνια" της παράταξης αυτής, αλλά ήταν πλέον δύσκολο για τους περισσότερους να κόψουν τους...δεσμούς με το ίνδαλμα τους, παρά το γεγονός ότι το ίνδαλμα τους αυτό ξεγυμνώνονταν καθημερινά όλο και πιο πολύ. Και, αποδεικνύοντας του λόγου το αληθές, δηλαδή το πόσο "προσωποκρατικό" κίνημα ήταν, παρ' όλη τη γύμνια του αρχηγού, ουδείς στην ουσία τολμούσε, ανοιχτά τουλάχιστον, να τον αμφισβητήσει από τα κομματικά στελέχη, τουλάχιστον από αυτούς που είχαν πάρει τα...κόκαλα απ το φαγοπότι, για τους άλλους, τους πολλούς, δε γεννάται
λόγος.
Ασφαλώς και υπήρχαν και οι τάσεις, που εκφραζόταν κυρίως από "ομάδες" κοινοβουλευτικών στελεχών, που είχαν και "κωδικά" ονόματα (Ιταλοί, Eκσυγχρονιστές, κομματικοί κλπ) αλλά όπως και να είχε, κανείς στην ουσία δεν έδειχνε διατεθειμένος να συγκρουστεί μετωπικά μαζί του. Ακόμη κι όταν το κόμμα είχε καταλήξει στην αντιπολίτευση.
Άλλωστε, είχε συμβεί ήδη και το απίστευτο, η μεταστροφή δηλαδή του αγανακτισμένου κόσμου από τον "εμπαιγμό" της κάθαρσης (δίκη σκανδάλου Κοσκωτά) και σε συνδυασμό με την καιροσκοπική διακυβέρνηση της χώρας υπό τον Κων/νο Μητσοτάκη της Ν.Δ. και τις παλινωδίες του με την εξωτερική πολιτική και την οικονομία, τιμωρεί τους ...συνεργάτες Ν.Δ και αριστερά (ΣΥΝ) και ξαναδίνει - καθαρά αντιδραστικά - τα σκήπτρα και πάλι στον...γυμνό Βασιλιά. Πώς λοιπόν να ...συγκρουστεί κάποιος με έναν τύπο που παρ' όλο που η κόλαση είχε ήδη ανοίξει τις πύλες της για αυτόν, εντούτοις αυτός μπόρεσε και ξεγέλασε ακόμη και το Διάβολο, κλείνοντας τες τελικά;
Ο Παπανδρέου ήξερε πάρα πολύ καλά τον Έλληνα και τις ιδιοτροπίες του. Οι άλλοι, ήταν απλώς ...τσιράκια του, μαθητευόμενοι "μάγοι".
Ήξερε πως και με ποιον τρόπο να ξαναχτυπήσει, μηδενίζοντας μνήμες και συνειρμούς. Όμως, παρ' όλα αυτά, τα πράγματα πλέον ήταν πολύ διαφορετικά από εκείνα πριν μια εικοσαετία. Το ΠΑΣΟΚ ήταν ήδη χωρισμένο σε πολλά κομμάτια και τάσεις, μια μοναδικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο! Δηλαδή το πώς ήταν δυνατόν μέσα σε μια ενιαία πολιτική παράταξη, να συνυπάρχουν... δέκα ιδεολογίες μαζί και το κόμμα να έχει συνοχή (έστω και εύθραυστη)! Αλλά είπαμε, το τσιγάρο και η νικοτίνη...
Μετά το θάνατο του αρχηγού, το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν διαλύθηκε, όπως προσδοκούσαν πάρα πολλοί, αλλά η τάση των "εκσυγχρονιστών" του Κώστα Σιμήτη που στο μεταξύ είχε επικρατήσει μέσα στο κόμμα, καταφέρνει να το δυναμώσει και πάλι, με τη διαφορά ότι πλέον ό,τι παπανδρεϊκό υπήρχε μέσα σ' αυτό, είχε εξαφανιστεί.
Απλά δηλαδή, τα στελέχη του κόμματος, θέλοντας να εξαφανίσουν τον λαϊκιστικό μανδύα από πάνω τους, με τα τόσα σκάνδαλα που δημιούργησε και να αποποιηθούν το φαύλο παρελθόν αλλά και υπό το φόβο του να μή ξανασυμβεί οποιαδήποτε αιτία απώλειας εκ νέου της εξουσίας και των απίστευτων προνομίων που είχαν, επανιδρύουν στην ουσία το κόμμα και με τη διακυβέρνηση του ...εκσυγχρονιστή Σιμήτη αλλά και την ...έξωθεν βοήθεια του πακτωλού του ρευστού (ζεστού χρήματος) που εισρέει από τις τράπεζες και το χρηματιστήριο, εδραιώνουν στην εξουσία το κόμμα της...μηδενικής ιδεολογίας.
Έστω κι αν είχαν στο μεταξύ, συμβεί δύο μεγάλες εθνικές ήττες στην εξωτερική πολιτική. Αυτές των Ιμίων και της απαγωγής του Οτσαλάν από τους Τούρκους της ΜΙΤ.Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μην άλλαξε ούτε χρώμα (πράσινο) ούτε και λογότυπο (ήλιος ανατέλλων), αλλά δεν είχε πλέον καμιά σχέση με τον ιδρυτή του. Επρόκειτο για άλλο στη ουσία του, κόμμα. Με σαφείς φιλελεύθερες τάσεις, ευρωποκεντρικό, νεοπλουτίστικο και καθαρά αντιαριστερό. Εδώ ακριβώς είναι και το ...παράλογο αυτής της νέας πορείας. Το ΠΑΣΟΚ δεν κλέβει πλέον ιδεολογία από την αριστερά, αλλά από την ίδια την Ν.Δ., δηλαδή τη...Δεξιά!!!
Το στόρι επαναλαμβάνεται, αλλά απ την ανάποδη! Τότε, στην εποχή του...λίγο απ' όλα, κύριο θύμα ήταν η Αριστερά και τα συνθήματά της. Τώρα, η ίδια η Δεξιά βρίσκεται στριμωγμένη στη γωνία, κυριολεκτικά μη έχοντας λόγο ύπαρξης! Αφού την...αντικαθιστούσε μια χαρά το κόμμα του...λίγο απ' όλα! Κι έτσι, η Ν.Δ. πέφτει στην εσωστρέφεια, αλλάζοντας προέδρους σαν τα πουκάμισα και το μόνο που κάνει ως αντιπολίτευση είναι να...κατηγορεί τους αντιπάλους της για...ιδεολογική και προγραμματική κλοπή!!!!
Όσο για το ...λαό;
Αυτός είχε πάλι βολευτεί μια χαρά, το χρήμα έρεε άφθονο, οι τράπεζες μοίραζαν πιστωτικές κάρτες και δάνεια σε τιμή ευκαιρίας, η "πλαστική" ανάπτυξη έτρεχε με γοργούς ρυθμούς και παρά τα όποια προβλήματα συννενόησης μεταξύ των κυβερνώντων, τίποτε δεν προμηνύει την τελική (;) πτώση και την επάνοδο της ...αληθινής Δεξιάς, μιας Δεξιάς όμως εντελώς διαφορετικής απο αυτήν που είχε χάσει το '81 την εξουσία και που είχε ξαναχάσει επίσης το '93. Αυτή τη φορά, είχε για αρχηγό της κάποιον με ...όνομα βαρύ, σαν Ιστορία...Αλλά μόνον αυτό, δυστυχώς. Γιατί ο ο νεαρός γόνος της γενιάς Καραμανλή, ο Κώστας Καραμανλής ο Β',
Καμιά σχέση δεν είχε, ούτε καν...γονιδιακή με τον μεγάλο Γέροντα θείο του!
Από το 2001 και μετά, η κυβέρνηση του Σημίτη αρχίζει να γίνεται μονότονη και...κουραστική. Ήλθαν και τα σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου και της διαφθοράς στελεχών του (Τσουκάτος, Μαντέλης κλπ) και παρά την...επιτυχία (θα έλεγα Προδοσία) της εισδοχής της Ελλάδας στο ευρώ, ο νεαρός Καραμανλής, ρίχνει το ΠΑΣΟΚ στα τάρταρα, αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας.
Ο Σημίτης όμως αποδεικνύεται ότι τελικά ήταν πολύ καλός...μαθητής του ...εκλιπόντος μεγάλου Αρχηγού στις πολιτικές "αλχημείες". Επειδή διαισθανόταν ότι το τέλος έρχεται με γοργά βήματα και θέλοντας να αιφνιδιάσει τον νεαρό και άπειρο σ' αυτά Καραμανλάκο, λίγους μήνες πριν τις εκλογές, παραιτείται ξαφνικά, ορίζοντας ως διάδοχό του τον Γιώργο Παπανδρέου, γιό του εκλιπόντος Μεγάλου Αρχηγού, ελπίζοντας στο ...θαύμα της "ανατροπής του σκορ στο τελευταίο λεπτό", πετυχαίνοντας έτσι τρία πράγματα. Πρώτον, να μη χρεωθεί αυτός την ενδεχόμενη ήττα, δεύτερον, να μη φτάσουν ποτέ στα σοβαρά να εξεταστούν τα σκάνδαλα επί κυβερνήσεώς του, έχοντας πλέον φύγει από την εξουσία και φροντίζοντας να ...καλύψει τα ίχνη τα δικά του αλλά και των συνεργατών του και τρίτον, να πετύχει την...αναβίωση του ιστορικού κύκλου της αναμέτρησης εκ νέου, δύο ιστορικών ονομάτων. Πέτυχε διάνα και στα τρία, όχι όμως τελικά προς όφελός του.
Ο Καραμανλής κερδίζει ανετότατα την αναμέτρηση, όχι φυσικά λόγω... ιδεολογίας, αλλά λόγω ονόματος. Ξεκάθαρα. Η "σκιά" του μεγάλου Γέροντα βάρυνε τα μάλα αυτή την αναμέτρηση. Η ιδεολογία στην ουσία πήγαινε... περίπατο, αφού και τα δύο κόμματα εξέφραζαν την ίδια απολύτως γραμμή. Οπότε, λογικά, ένας από τους δύο δεν είχε λόγο ύπαρξης. Κι όμως! Παρά την... ουσιαστική ανυπαρξία του, παρά το..."λίγο" του νέου αρχηγού του, το ΠΑΣΟΚ, κατά απόλυτη παραβίαση των φυσικών νόμων,
Εξακολουθεί να υφίσταται ως κόμμα. Ο κόσμος, οι αναποφάσιστοι που δεν επέλεξαν για τον άλφα ή βήτα λόγο τη ΝΔ, οι ...βολεψάκηδες και οι ...αμετανόητοι οπαδοί του, κρατούν τελικά το κόμμα έξω απ την "εντατική", έχοντας πλέον εναποθέσει τις ελπίδες τους για επάνοδο σε κάποιον τύπο παντελώς ανίκανο, έναν ...αμερικανοθρεμμένο γιάπη που δεν μοιάζει ούτε στο ελάχιστο με την επιφανή προσωπικότητα του παππού του και Γέρου της Δημοκρατίας, του οποίου έφερε το όνομά του. Ένα όνομα επίσης βαρύ, σαν Ιστορία.
Μόνο που τα ονόματα από μόνα τους δεν κερδίζουν στους "στίβους της πολιτικής". Γιατί μήτε ο ένας, μήτε ο άλλος είχαν το παραμικρό από τους μεγάλους γόνους τους.
Ο μεν Καραμανλάκος γίνεται έρμαιο στα ...χέρια και στα δόντια των συνεργατών, υπουργών και στελεχών του κόμματός του, ανεχόμενος σωρεία σκανδάλων και απίστευτου πλιάτσικου του δημοσίου χρήματος και ο δε ...ΓΑΠ, αποδεικνύεται ότι εκτός από παντελώς ηλίθιος και βλαξ, είναι και ο μοιραίος προδότης της χώρας που κυβερνάει σήμερα, δυο φορές χειρότερος απ τον πατέρα του.
Ο Καραμανλάκος καταρρέει υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης και των σκανδάλων του κόμματός του και το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει εκ νέου στην εξουσία, παίρνοντας άλλη μια παράταση ζωής, από έναν λαό που στην κυριολεξία δείχνει ανίκανος να αποφασίσει σοβαρά για την τύχη του. Τα υπόλοιπα, είναι απλώς Ιστορία. Την οποία βιώνουμε όλοι μας. Ικανοί και ανίκανοι, έντιμοι και ψεύτες, τίμιοι και άτιμοι. Όλοι μας όμως Έλληνες.
Το ΠΑΣΟΚ πλέον βρίσκεται ένα βήμα πριν τον κλινικό του θάνατο. Ένα κόμμα με ανύπαρκτη ιδεολογία, ανύπαρκτη ηθική, μηδενικό πατριωτισμό, δημιούργημα αποκλειστικό του Ανδρέα Παπανδρέου, ένα κατ' ευφημισμό "κίνημα", ενώ κανονικά έπρεπε να είχε πεθάνει εδώ και εικοσιδύο χρόνια, εντούτοις διατηρήθηκε στη ζωή με ...σωληνάκια της εντατικής, επειδή το ήθελαν κάποιοι. Ένα κόμμα που ρήμαξε κυριολεκτικά τον τόπο, ένα κόμμα που πρόδωσε ένα ολόκληρο Έθνος επί δεκαετίες, επιτέλους πνέει τα λοίσθια. Λίγες μέρες ζωής μόνο του απέμειναν. Τώρα δε μένει, παρά να δούμε ποιος θα τραβήξει τελικά...τα σωληνάκια.
