Την ημέρα της γιορτής του πολιούχου και προστάτη της Θεσσαλονίκης, ο ελληνικός στρατός την απελευθέρωνεΣημαδιακό το γεγονός, αφού ο Αγ. Δημήτριος έχει συνδέσει το όνομά του με την πόλη, καθ' όσον υπάρχουν μαρτυρίες από θαύματα του Αγίου κατά τις περιόδους πολιορκίας της. Οι κάτοικοί της έβλεπαν τον Άγιο στα τείχη της πόλης να τους συμπαρίσταται στην απόκρουση των πολυποίκιλων εχθρών της, που την έβλεπαν και την βλέπουν, σαν πολύφερνη νύφη.
Την Ελλάδα εκείνης της εποχής την θεωρούσαν αδύναμη, γι’ αυτό και οι Σέρβοι με τους Βούλγαρους ούτε καν την ενημέρωσαν ότι συνήψαν μυστική συμμαχία για απομάκρυνση των Τούρκων από την Χερσόνησο του Αίμου. Μόνη της κήρυξε τον πόλεμο, και η συμμετοχή της ήταν παραπάνω από ουσιώδης, αφού ο στόλος της κατανικούσε όπου εύρισκε τον οθωμανικό.
Το πρωί της 26ης Οκτωβρίου τα ελληνικά στρατεύματα βρίσκονταν στην Γέφυρα, λίγα χλμ. έξω από τη Θεσσαλονίκη. Ο Ταχσίν πασάς, διαπιστώνοντας ότι η ήττα των Οθωμανών ήταν βέβαιη, επιχείρησε να παραδοθεί αλλά υπό όρους, τους οποίους ο αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος δεν δέχθηκε. Έτσι, η παράδοση έγινε άνευ όρων, η δε συμπεριφορά προς τους 25.000 Τούρκους στρατιώτες ήταν άψογη.
Ό ίδιος ο πασάς παρέμεινε στην Ελλάδα, και οι απόγονοί του ζουν στην Αθήνα.
Ας είναι αυτή η ημέρα παράδειγμα προς μίμηση της ελληνικής ανδρείας, αλλά και της στρατιωτικής ευφυΐας των επιτελών αξιωματικών, οι οποίοι διοικούσαν μεν ολιγάριθμο στράτευμα και κακώς εξοπλισμένο, αλλά τότε –και μετά κατά το 1913- κατατρόπωσαν Οθωμανούς και Βουλγάρους.
