Στο παρασκήνιο, και σταδιακά στο προσκήνιο, οι κοινοτικοί ιθύνοντες διαμορφώνουν σταδιακά το νέο μοντέλο οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης, αλλά και τις νομικές και πολιτικές προϋποθέσεις για την αποπομπή των αδύναμων κρίκων από το ευρώ, μετατρέποντας την απειλή σε όπλο.
Μεγάλες και ιστορικές μορφές της Ε.Ε. όπως ο Ζακ Ντελόρ και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ προσπάθησαν να βρουν τον ελάχιστον κοινό παρονομαστή για το μετασχηματισμό της ζώνης του ευρώ σε μία σφιχτή ομοσπονδία, στην οποία όμως, η θέση της Ελλάδας είναι αβέβαιη.
Στο συμμετείχαν γκουρού της οικονομίας όπως ο Νουριέλ Ρουμπινί και ο Τζόζεφ Στίγκλιτς, σοσιαλιστές, φιλελεύθεροι και συντηρητικοί πολιτικοί μεγάλου βεληνεκούς, όπως ο πρώην πρωθπυουργός της Ισπανίας, Φελίπε Γκονζάλες, ο πρώην πρωθπυουργός της Φινλανδίας Μάτι Βανχάνεν και ο ευρωπαϊστής πρόεδρος των Φιλελευθέρων Γκι Φερχόφσταντ. Όπως γράφει σήμερα η «Real News», οι σύνεδροι διαφώνησαν σε πολλά, αλλά συμφώνησαν σε μία νομισματική ένωση, με αυστηρή λιτότητα, απελευθερωμένες εργασιακές σχέσεις, κεντρικό έλεγχο και «έξοδο κινδύνου» για όποιον δεν αντέχει την πίεση.
Στο συνέδριο διατυπώθηκαν 7 βασικές αρχές για το μέλλον του ευρώ:
1. Υπουργός Οικονομικών της ευρωζώνης
2. Ομοσπονδοποίηση της ευρωζώνης και όχι της Ε.Ε.
3. Εκχώρηση εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας στον κοινό υπουργό Οικονομικών, με κοινό σχεδιασμό
4. Ποινές συμμόρφωσης για τους αδιόρθωτους, με έσχατη την αποπομπή από τη ζώνη
5. Έκδοση ευρωομολόγου
6. Μόνιμο μηχανισμό αναδιάρθρωσης κρατικού χρέους και μόνιμο μηχανισμό ανακεφαλαιοποίησης τραπεζών
7. Άντληση δημοκρατικής νομιμοποίησης της νέας διοίκησης, με αναβάθμιση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και υποβάθμιση των εθνικών.
