Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Τον προηγούμενο Μάρτιο, όταν οι διεθνείς οίκοι υποβάθμισαν – όχι χωρίς λόγο, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να το λέμε, αλλά εξαιτίας των ολέθριων αποφάσεων της 11ης Μαρτίου στο Eurogroup – την Ελλάδα, δέκα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είχαν υποβάλει ερώτηση στον τότε υπουργό των Οικονομικών, ζητώντας να μάθουν τι θα γίνει με τους οίκους αξιολόγησης σε εσωτερικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Χθες, συνέβη και πάλι το ίδιο, αυτή τη φορά με τέσσερις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.
Δεν επιθυμώ να επανέλθω στα γνωστά θέματα περί άσκησης των κοινοβουλευτικών καθηκόντων χωρίς καμιά ενημέρωση και γνώση επί των σοβαρών θεμάτων.
Αλλά ο λαϊκιστικός και επιφανειακός τρόπος με τον οποίο επανέρχεται το θέμα, καταδεικνύει ότι οι ερωτήσεις γίνονται για να γίνονται.
Και αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται να δοθεί ποτέ καμιά λύση και σε κανένα θέμα.
Οι τέσσερις βουλευτές – όπως και οι δέκα προηγούμενοι και οι δεν ξέρω πόσοι επόμενοι όταν θα μας έχουν στείλει εντελώς στα σκουπίδια – ζητούν να μάθουν τις προτάσεις που θα υποβάλει η κυβέρνηση στους Ευρωπαίους εταίρους μας για τον έλεγχο των οίκων αυτών και αν θα κάνει κάτι για να επισπευστεί η δημιουργία ευρωπαϊκού οίκου αξιολόγησης «δημόσιου χαρακτήρα».
Και το καταπληκτικότερο όλων: Καλούν την κυβέρνηση να… προειδοποιήσει ότι «οποιαδήποτε νέα υποβάθμιση διαρκούντος του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Στρατηγικής (η οποία ενδέχεται να έχει μοιραίες συνέπειες ενόψει της μελλοντικής επιστροφής της χώρας στις αγορές) θα αποτελέσει αιτία νομικού πολέμου ανάμεσα στο ελληνικό Δημόσιο και στην εταιρεία που θα το πράξει»!
Συγγνώμη, αλλά καταλαβαίνουμε για τι πράγμα μιλάμε;
Δεν είναι μόνο ότι η ΕΕ έχει ήδη λάβει τις αποφάσεις της για το τι θα κάνει με τους οίκους αξιολόγησης – θέμα στο οποίο θα επανέλθω.
Είναι ότι κάποιος ο οποίος στοιχειωδώς γνωρίζει πώς λειτουργούν αυτά τα πράγματα στο «παγκόσμιο χωριό», γνωρίζει επίσης ότι οι λεγόμενες αγορές θα συνεχίσουν να λαμβάνουν υπ’ όψη τους τις αξιολογήσεις των συγκεκριμένων οίκων, ακόμη και δέκα καινούργιοι (ευρωπαϊκοί) να ξεφυτρώσουν.
Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς πως η ΕΕ μπορεί να σηκώσει μπάρες στα σύνορα και να πει ότι δεν λαμβάνει υπ’ όψη της μια συγκεκριμένη αξιολόγηση και λαμβάνει υπ’ όψη της κάποια άλλη;
Με τι κριτήριο θα συμβεί αυτό; Και τι σημαίνει «οίκος αξιολόγησης δημόσιου χαρακτήρα»; Τι ακριβώς έχουν στο νου τους οι κύριοι βουλευτές; Μήπως την δημιουργία κάποιας… ΔΕΚΟ;
Μιλούν για κάποιον οίκο που θα ελέγχεται από τις Βρυξέλλες; Και ότι ένας τέτοιος οίκος θα ελαμβάνετο υπ’ όψη ως αξιόπιστος από τις αγορές; Και ότι εκεί οι καρεκλοκένταυροι δεν θα έπαιζαν παιχνίδια;
Και επιτέλους, θα διετάσσοντο οι αγορές να λαμβάνουν μόνον αυτόν υπ’ όψη; Θα διετάσσοντο τα μεγάλα funds που προβαίνουν σε αγοραπωλησίες ομολόγων;
Μήπως μπορούν να μας πουν και τον τρόπο ελέγχου των «αγορών»; Πώς θα γίνει αυτό σε έναν κόσμο που επιτρέπει σε τζογαδόρους να παίζουν στα cds και να ποντάρουν στην χρεοκοπία του ενός και του άλλου κράτους;
Επίσης, για τι είδους «νομικό πόλεμο», μιλούν οι βουλευτές μας; Δεν γνωρίζουν πως ουδέποτε κερδήθηκε δίκη κατά των οίκων, διότι η αξιολόγησή τους αποτελεί έκφραση γνώμης, κάτι που είναι απολύτως κατοχυρωμένο από όλα τα Συντάγματα του κόσμου;
Επιτέλους, θέλετε να το καταλάβετε; Η αξιολόγηση είναι έκφραση γνώμης. Όποιος θέλει την λαμβάνει υπ’ όψη του. Όποιος δεν θέλει, δεν την λαμβάνει. Οι αγορές, όμως, την λαμβάνουν. Πώς θα απαγορευθεί σε οποιονδήποτε να λέει τι γνώμη του;
Αν τα πράγματα ήσαν τόσο εύκολα, τότε το θέμα θα είχε λήξει προ καιρού.
Επαναλαμβάνω για άλλη μια φορά: Η ΕΕ ασχολείται με το θέμα (με τους γνωστούς ρυθμούς χελώνας), από το 2008. Τον Φεβρουάριο του 2009, η Κομισιόν υπέβαλε πρόταση κανονισμού για την ρύθμιση του θέματος.
Επίσης: Από τον Μάιο του 2010 η Κομισιόν διενεργεί έρευνα για να διαπιστώσει κατά πόσον έγιναν ύποπτα κερδοσκοπικά παιχνίδια στην αγορά ασφάλισης κρατικών ομολόγων εις βάρος της Ελλάδας.
Αν θέλαμε να ρωτήσουμε κάτι, αυτό θα ήταν τι απέγινε αυτή η έρευνα!
Και ακόμη: Από τον Ιούνιο του 2010 έχουν παρουσιαστεί οι συγκεκριμένες προτάσεις της Κομισιόν, καθώς και η δημιουργία της επιβλέπουσας ευρωπαϊκής αρχής (ESMA).
Από τον Δεκέμβριο του 2010 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει υιοθετήσει τις τελευταίες τροποποιήσεις σχετικά με τους κανόνες που θα διέπουν την λειτουργία και εποπτεία των οίκων αξιολόγησης, για να διασφαλιστεί η αποτελεσματικότητα της Ευρωπαϊκής Αρχής Κινητών Αξιών και Αγορών.
Και τέλος, έπρεπε, σύμφωνα με τον προγραμματισμό, από τον περασμένο Ιούνιο να είχαν τεθεί σε εφαρμογή οι αποφάσεις της Κομισιόν και του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου.
Έπρεπε δηλαδή, τώρα που μιλάμε, να είχε ξεκινήσει ο έλεγχος των οίκων αξιολόγησης, που προβλέπεται να έχει ολοκληρωθεί ως το 2013.
Αυτά πρέπει επιτέλους να μάθουμε σε ποιο σημείο βρίσκονται. Και όχι να ζητάμε να γίνουν αυτά που έχουν ήδη γίνει. Ή να ζητάμε να γίνουν πράγματα που ΔΕΝ γίνονται!
Αλλά προς τι η θλίψη; Καιρό τώρα, αντιμετωπίζουμε τις υποβαθμίσεις χαϊδεύοντας ουσιαστικά τους αξιολογητές.
Θα ξεχάσουμε ότι για λόγους προπαγάνδας και υποβάθμισης του θέματος, τον Δεκέμβριο του 2009, η κυβέρνηση είχε αποκαλέσει «βελούδινη» και «φιλική» και «πολύ πιο θετική», την υποβάθμιση από τον οίκο Moody’s;
Θα ξεχάσουμε ότι μετά από κάθε υποβάθμιση, οι αρμόδιοι απλώς περιορίζονται να εκφράσουν την… έκπληξή τους και απλώς να την αποκαλέσουν «αδικαιολόγητη»;
Και, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, για ποιο λόγο οι Ευρωπαίοι, που τώρα αντιδρούν – από την Μέρκελ ως τον Μπαρόζο και τον Μπαρνιέ και το ΔΝΤ και τον ΟΟΣΑ – δεν έκαναν τίποτε όταν ξεκίνησε ο χορός υποβαθμίσεων της Ελλάδας – δηλαδή εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια, για να μην πούμε από το 2003;
Το άφηναν τότε, δεν μιλούσαν, διότι τους βόλευε. Να έλθουμε σε αδυναμία, να μην μπορούμε να δανειστούμε από πουθενά, να πάμε στον μηχανισμό στήριξης, να μας ελέγχουν απόλυτα, να μας αγοράσουν φθηνά.
Έβλεπαν και την Αθήνα να μην αντιδρά και δεν είχαν κανένα λόγο να υψήσουν τη φωνή τους.
Την υψώνουν τώρα, που οι οίκοι αξιολόγησης τους υποχρεώνουν να πετάνε την μία μετά την άλλη τις δικές τους (εναλλασσόμενες κατά γελοίο τρόπο) προτάσεις στο καλάθι των αχρήστων.
Τώρα, που αποφάσισαν να μας κρατήσουν ζωντανούς ως το 2013, οπότε θα έχουν τα αναγκαία «εργαλεία» για να μας πάνε στον γνωστό μηχανισμό της ελεγχόμενης χρεοκοπίας.
Έκαναν ότι δεν άκουσαν όταν, στις 29 Μαρτίου, οι οίκοι υποβάθμισαν (ξανά) και την Ελλάδα και την Πορτογαλία, ακριβώς εξαιτίας της δικής τους απόφασης να μετακυλήσουν χρέος σε ιδιώτες πιστωτές, χωρίς να τους εγγυώνται ότι θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους.
Απλώς έτσι, για να πουν κάτι, ψέλλισαν δια της Επιτροπής Οικονομικών του ευρωκοινοβουλίου, ότι οι νέοι κανόνες θα πρέπει, κλπ, κλπ…
Και η Κομισιόν κάτι ανάλογο ψέλλισε τότε, αναγγέλλοντας (ξανά) μεταρρυθμίσεις, κλπ, κλπ.
Εντύπωση δε προκαλεί το γεγονός ότι το θέμα των αποφάσεων της 11ης Μαρτίου δεν έχει συζητηθεί ΚΑΘΟΛΟΥ στο ελληνικό κοινοβούλιο, που απλώς υποβάλλει ερωτήσεις.
Ενώ θα έπρεπε να ζητηθεί επίσημα αυτή η συζήτηση, για να αποκαλυφθεί πως εκείνες οι αποφάσεις χρησιμοποιήθηκαν για προπαγάνδα θριάμβου.
Παρακάμφθηκε και αυτό με κάτι επιστολές που είχε στείλει ο κ. Παπακωνσταντίνου στο Eurogroup και Ecofin και με την προπαγάνδα που ακολούθησε (στις 15 του περασμένου Μαρτίου), σύμφωνα με την οποία «θετικής υποδοχής έτυχε η ελληνική πρόταση για την εποπτεία των οίκων»!
Και τι έγινε μετά; Απλώς μας… ξαναϋποβάθμισαν!
Αλλά είναι τέτοια η υποκρισία και τέτοια η άγνοια των πραγματικών περιστατικών – γι’ αυτό άλλωστε κατηγορούν την ΕΕ και οι ίδιοι οι οίκοι που μάλιστα απείλησαν να σταματήσουν να προχωρούν σε αξιολογήσεις στην Ευρώπη – που στο ίδιο το κείμενο των Συμπερασμάτων το οποίο υιοθέτησαν οι ηγέτες του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κατά την σύνοδο της 24ης -25ης Μαρτίου, στη σελίδα 23, όχι μόνο δεν υπάρχει λέξη διαμαρτυρίας, αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο!
Σύμφωνα με το κείμενο, που υπέγραψαν όλοι – και η Μέρκελ και ο Μπαρόζο και ο Παπανδρέου, βέβαια – ο ευρωπαϊκός μηχανισμός που υιοθέτησαν (και εξαιτίας του οποίου δικαίως μας υποβαθμίζουν) «θα επιδιώκει να έχει και να διατηρεί την καλύτερη βαθμολογία από τους μεγαλύτερους οίκους αξιολόγησης»!
Άρα, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Μόλις τον περασμένο Μάρτιο τους αναγνώρισαν τους οίκους και το έβαλαν και στο Κείμενο των Συμπερασμάτων.
Και έβαλαν τις υπογραφές τους όλοι οι σημερινοί «διαμαρτυρόμενοι».
Μήπως οι κύριοι βουλευτές, που ρωτούν για τα γνωστά και τα χιλιοειπωμένα, να ρωτούσαν τον κ. Παπανδρέου για ποιο λόγο έβαλε την υπογραφή του κάτω από τις υποβαθμίσεις μας;
Μπορεί σ’ αυτούς να δώσει κάποια απάντηση. Να μάθουμε κι’ εμείς οι περίεργοι, βρε αδελφέ!
Σοφία Βούλτεψη
