Γράφει ο Νίκος Γιαννιός
Απαντάω στα ερωτήματα που η «Καθημερινή της Κυριακής», έθεσε στους αναγνώστες της.
ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ή ΟΧΙ
Η αίτηση συναίνεσης ως και η άρνησή της εξυπηρετούν την ίδια αρρωστημένη και αναποτελεσματική πολιτική που έφερε τη χώρα σε αυτό το χάλι. Είναι σαν να μου λένε : δυστυχώς δεν θα ζήσεις από το πολύ ξύλο που σου δώσαμε, μπορείς όμως να διαλέξεις πως θα πεθάνεις. Τι προτιμάς, μαχαίρι ή πιστόλι. Εγώ βέβαια θα προτιμούσα το αμερικάνικο δίλημμα: Σφαίρα ή Μόνικα, γιατί θα μπορούσα τουλάχιστον να διαλέξω την Μόνικα, όπως ο Κλίντον και ο Στρος Καν.
Επειδή όμως πρέπει να απαντήσω στο ερώτημα σας, μόνο ετούτο έχω να πω με απλά λόγια:
Δεν νομίζω ότι το ίδιο πολιτικό σύστημα και οι άνθρωποι που ευθύνονται για τα δεινά μας μπορούν να διαχειριστούν αυτή την κρίση. Δεν πρέπει να τους εμπιστευθούμε όπως δεν εμπιστευόμαστε έναν σκιτζή στη δουλειά μας ή στην επισκευή του σπιτιού μας.
Οι κύριοι αυτοί οφείλουν να κηρύξουν τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να παραδώσουν την εξουσία σε άλλους.
Υπάρχουν στον τόπο μας πατριώτες. Μπορούν άραγε να τους εντοπίσουν αυτοί ή πρέπει αυτό να το κάνουν κάποιοι άλλοι. Ας πούμε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή οποιοσδήποτε πρόεδρος ή επιλοχίας και μετά να πάνε μόνοι τους στου Γουδή να στήσουν τις αγχόνες τους.
ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
Η αναδιάρθρωση είναι ο μόνος τρόπος για να παραμείνουμε μέλη του συστήματος.
Δεν αρκεί η προσπάθεια για τον μηδενισμό του πρωτογενούς ελλείμματος. Πρέπει παράλληλα να μειωθεί το ετήσιο τοκοχρεολύσιο στο βαθμό που θα μπορεί να το αντέξει η Ελληνική οικονομία και αυτό απαιτεί αναδιάρθρωση του χρέους.
Αν καταφέρουμε βέβαια να μηδενίσουμε το πρωτογενές έλλειμμα μπορούμε να επιλέξουμε να μην είμαστε πλέον μέλη του συστήματος. Μπορούμε να ξαναγυρίσουμε στη ΔΡΑΧΜΗ που θα μας επιτρέψει να έχουμε ανάπτυξη και πρόσθετα να δηλώσουμε ΠΤΩΧΕΥΣΗ και να μην πληρώσουμε το χρέος που τεχνηέντως και με επιλήψιμες πολιτικές φόρτωσε το σύστημα στον Λαό μας.
ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ
Η Δημοκρατία δεν χρειάζεται ΑΣΥΛΑ. Υπάρχουν βέβαια τα άσυλα ανιάτων και με αυτά θα μπορούσε ενδεχομένως να συγκριθούν τόσο το πανεπιστημιακό όσο και το υπουργικό άσυλο που ταλαιπωρούν την χώρα, αφού και τα δύο αυτά είδη εξυπηρετούν ατομικές και επιλήψιμες σκοπιμότητες.
Μπορούμε όμως να ανακηρύξουμε άσυλα τους ναούς μας και εκεί να καταφεύγουν όσοι νομίζουν ότι κινδυνεύουν από την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ή τον Εισαγγελέα.
Άσυλο χρειάζονται, ως γνωστόν στον τόπο μας, οι ΚΛΕΦΤΕΣ, οι ΕΠΙΟΡΚΟΙ, οι ΕΦΙΑΛΤΕΣ, οι ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΙ και φυσικά οι κάθε είδους ανίατοι.
ΠΕΡΑΙΩΣΗ
Η περαίωση όπως και η νομιμοποίηση των αυθαιρέτων επιβραβεύει τους παραβάτες και εμμέσως πλην σαφώς τιμωρεί εκείνους που τηρούν τον νόμο και είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Τους επιβραβεύει και τους λέει να το ξανακάνουν. Το αυτό λέει και στους βλάκες νομοταγείς. Συμμορφωθείτε, δεν βλέπετε τους μάγκες τι κάνουν;
Τα μέτρα αυτά οδηγούν στην αυτοκαταστροφή της κοινωνίας των Ελλήνων.
Το μέτρο είναι άδικο, αντιδημοκρατικό, ενδεχομένως αντισυνταγματικό και οπωσδήποτε ηλίθιο.
Πρόσθετα αναδεικνύει την αδυναμία του κράτους να λειτουργήσει, όπως θα ήταν αυτονόητο και όπως οι περισσότεροι προσδοκούν.
Αυτά τα φαινόμενα ανικανότητας δεν θα υπήρχαν αν το σύστημα δεν στηριζόταν σε ανίκανους και λαμόγια σε όλη την έκταση της πολιτικής και διοικητικής επετηρίδας. Η νομενκλατούρα είναι διαβρωμένη. Το πράγμα δεν πάει άλλο. Ο τόπος χρειάζεται αλλαγή. Όχι όμως σαν την άλλη φορά που είχε και απάνω τούρλα. Κάποιος επιτέλους πρέπει να κάνει κάτι. Με ακούς ΠΡΟΕΔΡΕ. Σε σένα το λέω. Ζητείται άνθρωπος.
Τελικά όπως φαίνεται έχουμε κλειστεί όλοι μας σε ένα άσυλο και με συναίνεση έχουμε κάνει περαίωση της ελπίδας με την αναδιάρθρωση της ίδιας αποτυχημένης πολιτικής και οικονομικής συνταγής.
