την αντίδρασή τους. Με τον συνδικαλιστή μπροστάρη, ξοπίσω τους κομματικούς με το… χωνί και κάποιους τους παρείσακτους με την… κουκούλα. Κι αν πει το Κράτος να ξαλαφρώσει τους φορολογούμενος μειώνοντας μισθούς, υπερωρίες, εκτός έδρας και επιτροπές, η ζωή θα σταματήσει. Με τις… πέτρες ξεσηκωμένες από κόμματα (κι αποκόμματα). Για τα δίκια του λαού, τις «κατακτήσεις» και τα κεκτημένα. Για τη συνέχιση της ρεμούλας και για να μην αλλάξει τίποτα.
ΚΑΤΙ ακούστηκε για περικοπές δαπανών και περιστολή της σπατάλης. Κι αν πεις να βάλεις τάξη στα «ιατρικά», περίμενε το μέτωπο μέχρι να σε λυγίσουν. Κι αν δεν «κρεμάσεις» μερικούς, κ. Λοβέρδο, τα πιράνχας θα συνεχίσουν το γύρο του θριάμβου. Είδαμε βήματα, δεν βλέπουμε άλμα. Κι αν κάτι δεν γίνει «τώρα που γυρίζει», οι δομές θα παραμείνουν. Τις έστησαν επιμελώς, με πάθος και σε δεκαετίες. Εμπνεύστηκαν τα κόλπα, τα προσάρμοσαν στις συνταγματικές επιταγές και κατά το συμφέρον τους, τα θέσπισαν, τα εφάρμοσαν και δεν τους κουνάς, δεν τις αλλάζεις. Για να κολυμπάει στη διαφθορά η Ελλάδα κι αυτοί στην ηδονή της ψήφου. Βλέπουμε, λοιπόν, τα δημόσια «μαγαζιά» απείραχτα τους αρμεχτές στα ίδια πόστα, τις βδέλλες να ρουφάνε, τα τρωκτικά ανήσυχα στις υπόγειες διαδρομές, τα γαμψώνυχα να εφορμούν με γιούρια. Να κλείσουν και δημόσια «μαγαζιά»! Είναι αναγκαιότητα. Για ισορροπία, για λιγότερους φόρους, για περισσότερη δικαιοσύνη.
Του Θανάση Νικολαΐδη
