Είπα να περιμένω, να κλείσει ο τελευταίος την πόρτα. Ωστόσο, παρ' ότι έχει μεσολαβήσει ένα τριήμερο, χωρίς άλλη πρόθεση αποχώρησης ή άρνηση επιστροφής, αυτό το δύσπεπτο “βιολί” δηλώσεων παραμένει αχώνευτο.
Ώπα, ρε παλικάρια. “Basta” που λεν' κι οι φίλοι μας οι Ιταλοί. “Τελευταία μου χρονιά” λέει ο ένας. “Θα ήθελα να φύγω, δεν μπορώ άλλο τη μιζέρια” λέει ο άλλος. “Δεν γυρίζω πίσω, εδώ είμαι βασιλιάς” λέει ο παραδίπλα. Για να συγκεντρωθούμε λίγο, λέω εγώ.
Ρώτησε κανείς τον Παναθηναϊκό; Και μην μου πείτε “ποιον Παναθηναϊκό;”. Τη διοίκηση του Παναθηναϊκού, την διοικούσα επιτροπή. Εκτός κι αν κήρυξε παύση πληρωμών ή αναστολή λειτουργίας ο σύλλογος και δεν το πληροφορήθηκα, αλλά δεν το νομίζω.
Ο.Κ. κατανοητή η απογοήτευση όλων για όσα κωμικοτραγικά ζουν στο... Ελλάντα, σεβαστή η επιθυμία τους να ήταν όλα διαφορετικά, αλλά υπάρχει κι ένας σύλλογος στη μέση. Σύλλογος μάλιστα, που σέβεται υπερβολικά τους ποδοσφαιριστές του και τους αμείβει αδιαλείπτως και πλουσιοπάροχα. Όπως λοιπόν δεν τους χρωστάει, έτσι ακριβώς και δεν χρωστάει σε τίποτε να εισπράττει κάθε λίγο και λιγάκι “επιθυμίες αποχώρησης” ή “αρνήσεις επιστροφής”, τις οποίες κάλλιστα θα μπορούσε οποιοσδήποτε να ερμηνεύσει και ως δημόσιες προσκλήσεις ενδιαφέροντος.
Υπάρχουν ρήτρες που πρέπει να καλυφθούν, υπάρχουν οικονομικές απαιτήσεις που πρέπει να ικανοποιηθούν και πάνω απ' όλα απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του συλλόγου, ώστε να τερματιστεί οποιαδήποτε συνεργασία.
Όσο βαραίνει στη ζυγαριά η καλή διάθεση των συμβαλλομένων μερών σε μία συνεργασία, άλλο τόσο βαραίνει και η υποχρέωση σεβασμού της. Όσο δίκιο έχει κάποιος να υποστηρίξει ότι δεν ωφελεί να επενδύσεις σε έναν αθλητή που δεν επιθυμεί πλέον τη συνεργασία, άλλο τόσο δίκιο έχει κι εκείνος που θα απαιτήσει τον σεβασμό της ως το τελευταίο δευτερόλεπτο ισχύος της.
Κι ο Γκάμπριελ φαίνεται ότι περνάει μια χαρά στη Βραζιλία και τα δημοσιεύματα περί ενδιαφέροντος της Γκρέμιο να αποκτήσει τα δικαιώματά του, είναι αρκετά συχνά. Δεν πήρε όμως σβάρνα τα βραζιλιάνικα ΜΜΕ, για να δηλώσει ότι δεν επιστρέφει στον Παναθηναϊκό, ότι θα συνεχίσει -ντε και καλά- στη χώρα του, ότι περνάει μια χαρά και δεν το αλλάζει.
Όταν έρθει η ώρα, θα συζητήσει με την ομάδα στην οποία ανήκει, θα εκφράσει την προσωπική του επιθυμία -όποια κι αν είναι- και θα αποφασίσουν το μέλλον του.
Η τακτική στην περίπτωση του Μάτος (και δεν υπεισέρχομαι στη διαδικασία να συζητήσω εάν τον εκφράζουν τέτοιες δηλώσεις ή παρασύρεται από τον εκπρόσωπό του) σε τι ωφελεί δηλαδή;
“Εδώ είμαι μια χαρά και δεν θέλω να επιστρέψω” επαναλαμβάνει κάθε τόσο σε βραζιλιάνικα, αλλά και ελληνικά ΜΜΕ. Για να είμαι ειλικρινής κι εγώ θα ήμουν μέσα στη τρελή χαρά, αν είχα έναν Παναθηναϊκό να με χαρτζιλικώνει γενναία ώστε να παίζω εκεί που περνάω καλά και είμαι βασικός και αρχηγός.
Αυτό που δεν ξέρω, είναι πως θα αισθανόμουν αν ήξερα ότι οι απολαβές μου θα μειωθούν στο 60%, αν πάψει ο Παναθηναϊκός να συγχρηματοδοτεί το συμβόλαιό μου, την ίδια ώρα που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ο σύλλογος στον οποίο περνάω καλά, έχει τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τον Παναθηναϊκό, ώστε να με αποκτήσει κιόλας.
Ο Μαρσέλο Μάτος καθ' όλη τη διάρκεια της παρουσίας του στην Αθήνα υπήρξε άψογος επαγγελματίας, έδωσε δείγματα πολύ καλού χαρακτήρα και δεν έδειξε να στρογγυλοκάθεται στο συμβόλαιό του όταν η τεχνική ηγεσία δεν τον συμπεριέλαβε στις βασικές της επιλογές.
Δεν ξέρω αν αισθάνεται αδικημένος απ' όσα κέρδισε ως καλό παιδί, αλλά είμαι βέβαιος ότι δεν θα κερδίσει περισσότερα με στροφή 180 μοιρών.
Ρώτησε κανείς τον Παναθηναϊκό; Και μην μου πείτε “ποιον Παναθηναϊκό;”. Τη διοίκηση του Παναθηναϊκού, την διοικούσα επιτροπή. Εκτός κι αν κήρυξε παύση πληρωμών ή αναστολή λειτουργίας ο σύλλογος και δεν το πληροφορήθηκα, αλλά δεν το νομίζω.
Ο.Κ. κατανοητή η απογοήτευση όλων για όσα κωμικοτραγικά ζουν στο... Ελλάντα, σεβαστή η επιθυμία τους να ήταν όλα διαφορετικά, αλλά υπάρχει κι ένας σύλλογος στη μέση. Σύλλογος μάλιστα, που σέβεται υπερβολικά τους ποδοσφαιριστές του και τους αμείβει αδιαλείπτως και πλουσιοπάροχα. Όπως λοιπόν δεν τους χρωστάει, έτσι ακριβώς και δεν χρωστάει σε τίποτε να εισπράττει κάθε λίγο και λιγάκι “επιθυμίες αποχώρησης” ή “αρνήσεις επιστροφής”, τις οποίες κάλλιστα θα μπορούσε οποιοσδήποτε να ερμηνεύσει και ως δημόσιες προσκλήσεις ενδιαφέροντος.
Υπάρχουν ρήτρες που πρέπει να καλυφθούν, υπάρχουν οικονομικές απαιτήσεις που πρέπει να ικανοποιηθούν και πάνω απ' όλα απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του συλλόγου, ώστε να τερματιστεί οποιαδήποτε συνεργασία.
Όσο βαραίνει στη ζυγαριά η καλή διάθεση των συμβαλλομένων μερών σε μία συνεργασία, άλλο τόσο βαραίνει και η υποχρέωση σεβασμού της. Όσο δίκιο έχει κάποιος να υποστηρίξει ότι δεν ωφελεί να επενδύσεις σε έναν αθλητή που δεν επιθυμεί πλέον τη συνεργασία, άλλο τόσο δίκιο έχει κι εκείνος που θα απαιτήσει τον σεβασμό της ως το τελευταίο δευτερόλεπτο ισχύος της.
Κι ο Γκάμπριελ φαίνεται ότι περνάει μια χαρά στη Βραζιλία και τα δημοσιεύματα περί ενδιαφέροντος της Γκρέμιο να αποκτήσει τα δικαιώματά του, είναι αρκετά συχνά. Δεν πήρε όμως σβάρνα τα βραζιλιάνικα ΜΜΕ, για να δηλώσει ότι δεν επιστρέφει στον Παναθηναϊκό, ότι θα συνεχίσει -ντε και καλά- στη χώρα του, ότι περνάει μια χαρά και δεν το αλλάζει.
Όταν έρθει η ώρα, θα συζητήσει με την ομάδα στην οποία ανήκει, θα εκφράσει την προσωπική του επιθυμία -όποια κι αν είναι- και θα αποφασίσουν το μέλλον του.
Η τακτική στην περίπτωση του Μάτος (και δεν υπεισέρχομαι στη διαδικασία να συζητήσω εάν τον εκφράζουν τέτοιες δηλώσεις ή παρασύρεται από τον εκπρόσωπό του) σε τι ωφελεί δηλαδή;
“Εδώ είμαι μια χαρά και δεν θέλω να επιστρέψω” επαναλαμβάνει κάθε τόσο σε βραζιλιάνικα, αλλά και ελληνικά ΜΜΕ. Για να είμαι ειλικρινής κι εγώ θα ήμουν μέσα στη τρελή χαρά, αν είχα έναν Παναθηναϊκό να με χαρτζιλικώνει γενναία ώστε να παίζω εκεί που περνάω καλά και είμαι βασικός και αρχηγός.
Αυτό που δεν ξέρω, είναι πως θα αισθανόμουν αν ήξερα ότι οι απολαβές μου θα μειωθούν στο 60%, αν πάψει ο Παναθηναϊκός να συγχρηματοδοτεί το συμβόλαιό μου, την ίδια ώρα που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ο σύλλογος στον οποίο περνάω καλά, έχει τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τον Παναθηναϊκό, ώστε να με αποκτήσει κιόλας.
Ο Μαρσέλο Μάτος καθ' όλη τη διάρκεια της παρουσίας του στην Αθήνα υπήρξε άψογος επαγγελματίας, έδωσε δείγματα πολύ καλού χαρακτήρα και δεν έδειξε να στρογγυλοκάθεται στο συμβόλαιό του όταν η τεχνική ηγεσία δεν τον συμπεριέλαβε στις βασικές της επιλογές.
Δεν ξέρω αν αισθάνεται αδικημένος απ' όσα κέρδισε ως καλό παιδί, αλλά είμαι βέβαιος ότι δεν θα κερδίσει περισσότερα με στροφή 180 μοιρών.
