Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Η προπαγανδιστική τακτική της πρόκλησης σύγχυσης, σε συνδυασμό με το πέρασμα από το «σύστημα πλημμυρίδα» στο σύστημα «σταγονόμετρο» και αντίστροφα, βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε πλήρη ανάπτυξη. Είναι σαφές ότι ακολουθείται συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο. Παντού. Από την πώληση δημόσιας περιουσίας ως τη Λιβύη, τον πυρηνικό εφιάλτη, τους φαρμακοποιούς και τις τράπεζες.
άσει αυτού του σχεδίου, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τα στελέχη της για να ανακοινώνουν κάτι. Μόλις προκαλείται αντίδραση, η ίδια η κυβέρνηση που έριξε το θέμα στο τραπέζι, το παίρνει πίσω – πολλές φορές δια του ιδίου του πρωθυπουργού. Και σε ένα τρίτο στάδιο, το θέμα επανέρχεται, ωσάν να μην είχε μεσολαβήσει καθόλου το δεύτερο στάδιο, αυτό της αναίρεσης και της καταγγελίας.
Την είδαμε αυτήν την τακτική να ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο κυρίως τις τελευταίες 45 ημέρες.
Στις 11 Φεβρουαρίου, η τρόικα – προφανώς εν γνώσει της κυβέρνησης – ανακοίνωσε την πώληση δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δις ευρώ. Η εκ μέρους της κυβέρνησης καταγγελία του εαυτού της (δηλαδή της τρόικας) άρχισε αμέσως. Διάφοροι υπουργοί και βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος έλαβαν μέρος στο δεύτερο στάδιο του προπαγανδιστικού σχεδίου: Εμείς κυβερνάμε, υπερέβησαν τα εσκαμμένα οι εκπρόσωποι της τρόικας, θα καταργηθούν οι συνεντεύξεις Τύπου της τρόικας. Με αποκορύφωμα την δήλωση του πρωθυπουργού ότι θα ψηφιστεί νόμος που θα απαγορεύει την πώληση δημόσιας περιουσίας.
Και τι έγινε στο τρίτο στάδιο; Στις 11 Μαρτίου δεσμεύτηκαν στο Eurogroup ότι θα εξασφαλισθούν 50 δις ευρώ από τις ιδιωτικοποιήσεις. Διότι περί αυτού πρόκειται. Ούτε αποκρατικοποιήσεις, ούτε αξιοποιήσεις. Πρέπει να βρεθούν 50 δις ευρώ και θα βρεθούν (βάσει του σχεδίου, βέβαια, διότι στην πράξη δεν ξέρουμε τι θα γίνει). Οπότε εμφανίσθηκε και ο πρωθυπουργός στη Βουλή και, ενημερώνοντας για τις αποφάσεις της 11ης Μαρτίου, πέρασε στην αντεπίθεση: «Τι θέλετε, να μην αξιοποιηθεί τίποτε;». Ωσάν να μην είχε καν μεσολαβήσει το δεύτερο στάδιο των καταγγελιών και της υπόσχεσης για νόμο που θα απαγορεύει τις πωλήσεις.
Μάθαμε, βέβαια, ότι θα πρόκειται για ένα είδος εκμίσθωσης για εκμετάλλευση με συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, με βάση τα βρετανικά πρότυπα. Αλλά όποιος ξέρει τι γίνεται στη Βρετανία, γνωρίζει πως λίγες είναι οι φορές που μετά την λήξη των 99 χρόνων, επιστρέφει κάτι στο βρετανικό Δημόσιο. Και πάντως, όταν συμβαίνει αυτό, είναι επειδή οι ιδιώτες θέλουν να επιστρέψουν το ακίνητο και όχι επειδή τους το παίρνει πίσω το Δημόσιο.
Μια άλλη περίπτωση, ήταν αυτή με τους μετανάστες (Νομικής, Υπατίας, Χανίων). Στη διάρκεια της πρώτης φάσης, ακούσαμε ότι δεν θα γίνει καμιά υποχώρηση. Στη δεύτερη φάση οι υποχωρήσεις έγιναν μια χαρά – εξ ου και οι πανηγυρισμοί των εκβιαστών – απεργών πείνας. Και σε τρίτη φάση περίσσεψαν οι δηλώσεις βάσει των οποίων δεν υπήρξε ποτέ η δεύτερη φάση (των υποχωρήσεων).
Τα ίδια είχαμε και με την αντιμετώπιση των διεθνών οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης. Στο πρώτο στάδιο τους χάιδεψαν μιλώντας για «φιλικές» και «βελούδινες» υποβαθμίσεις. Σε δεύτερο στάδιο τις κατήγγειλαν για «αδικαιολόγητη» συμπεριφορά. Και σε τρίτη φάση κατέθεσαν ερωτήσεις σε Βουλή και ευρωβουλή και έστειλαν επιστολές στους μεγάλους της ΕΕ (Γιουνκέρ, Μπαρνιέ, Ρεν και δεν συμμαζεύεται) ζητώντας τους να ρυθμίσουν τα… ρυθμισμένα και ήδη σε στάδιο εφαρμογής από τον προσεχή Ιούνιο. Με την τρίτη φάση (και τις ανούσιες απαντήσεις που δόθηκαν) ξεχάστηκε η δεύτερη φάση των καταγγελιών. Και οι περίφημοι οίκοι συνέχισαν ανενόχλητοι τις υποβαθμίσεις τους.
Τα ίδια και με την περίπτωση της Λιβύης. Το μενού του πρώτου σταδίου περιλάμβανε συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων για συμμετοχή της Ελλάδας στην «επόμενη ημέρα». Όταν η περίφημη «επόμενη ημέρα» αποδείχθηκε πως δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας πόλεμος με την απόλυτη συμμετοχή της Ελλάδας, η προπαγάνδα του δεύτερου σταδίου περιλάμβανε την διακήρυξη «δεν συμμετέχουμε σε στρατιωτικές επιχειρήσεις». Στο τρίτο στάδιο, που διανύουμε τώρα, η Ελλάδα παρέχει τις βάσεις και τις εγκαταστάσεις Σούδας, Ακτίου, Αράξου και Ανδραβίδας και συμβάλλει αποφασιστικά στις πολεμικές επιχειρήσεις. Για άλλη μια φορά το δεύτερο στάδιο – αυτό των ηρωικών καταγγελιών και των μεγαλόστομων διακηρύξεων – εξαφανίστηκε δια της... επικρατήσεώς του!
Τα ίδια και με το πυρηνικό δυστύχημα στην Ιαπωνία. Από την πρώτη στιγμή ήταν σαφές πως είχε έλθει η ώρα να ζητήσει η Ελλάδα άμεση αναστολή των σχεδίων για κατασκευή πυρηνικών εργοστασίων σε σεισμογενείς περιοχές της Τουρκίας. Στο δεύτερο στάδιο, η Ελλάδα ανακοίνωσε ότι θα ζητήσει έλεγχο των πυρηνικών εγκαταστάσεων της Ευρώπης και των υπό ένταξη χωρών (sic), προτείνοντας stress tests. Και στο τρίτο στάδιο πληροφορηθήκαμε – και από τον ίδιο των πρωθυπουργό – ότι τα ζητήσαμε όλα αυτά, η ΕΕ αποφάσισε ότι ΘΑ κάνει ελέγχους, απάντηση σχετικά με το πώς θα αντιμετωπιστεί συγκεκριμένα το πρόβλημα με την Τουρκία δεν λάβαμε, οπότε η θέση του προβλήματος εμφανίσθηκε ως… λύση του προβλήματος. Η δεύτερη φάση, που αποτελούσε την καταγγελία και τα αιτήματα, είναι ωσάν να μην υπήρξε ποτέ. Αλλά αν ζητηθούν ευθύνες, η δεύτερη φάση θα ανασυρθεί ξανά.
Στο ίδιο πάντα θέμα, σε πρώτη φάση πληροφορηθήκαμε πως το πρόβλημα στην Ιαπωνία είναι τοπικό (συνεδρίασε μάλιστα και η Ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας υπό την προεδρία της υπουργού Παιδείας). Το βράδυ του Σαββάτου μας είπαν πως από τις 24 Μαρτίου έχουν φθάσει «ελάχιστες ποσότητες» ραδιενέργειας, αλλά να μην ανησυχούμε. Και χθες, Κυριακή, όταν πλέον ήταν σαφές ότι η κατάσταση στην Ιαπωνία είναι ανεξέλεγκτη, άρχισαν να μας λένε τι μέτρα προφύλαξης πρέπει να λάβουμε. Και σ’ αυτήν την περίπτωση, η δεύτερη φάση, εξουδετερώθηκε από την τρίτη, η οποία όμως είχε ήδη κάνει τη δουλειά της, αποκοιμίζοντας τον κόσμο.
Τα ίδια έγιναν και με τους φαρμακοποιούς. Σε πρώτο στάδιο ασχολήθηκαν με το «άνοιγμα» του επαγγέλματος, ενώ την ίδια ώρα διέκοπταν την πληρωμή των φαρμάκων των ασφαλισμένων του Δημοσίου. Σε δεύτερο στάδιο κατήγγειλαν τους φαρμακοποιούς για συντεχνιασμό, κατηγορώντας τους ότι κρατούν σε ομηρεία τους ασφαλισμένους και κρύβοντας πως ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ! Και σε τρίτο στάδιο δηλώνουν ότι βρήκαν τα λεφτά – και επομένως καλό είναι οι ασφαλισμένοι να ξεχάσουν το δεύτερο στάδιο των καταγγελιών και της ασυνέπειας, που επίσης μπορεί να ανασυρθεί σε περίπτωση αθέτησης των υποσχέσεων.
Παράλληλα, είχαμε και το θέμα με την παροχή στις τράπεζες επιπλέον πακέτου εγγυήσεων ύψους 30 δις ευρώ, όπως ανακοινώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο υπουργικό συμβούλιο από τον υπουργό των Οικονομικών. Προφανώς ο αιτούμενος τα 30 δις εξέθεσε τους λόγους που καθιστούν αναγκαία την παροχή του πακέτου στους συναδέλφους του. Εκείνοι, όμως, μπήκαν αμέσως στο δεύτερο στάδιο, αυτό της καταγγελίας μιας κυβερνητικής ενέργειας. Το τι ακούστηκε στο πλαίσιο και αυτής της «αυτοκαταγγελίας» δεν λέγεται.
Οι (σκόπιμες) διαρροές – όπως σκόπιμες ήσαν και οι τοποθετήσεις – μιλούσαν για υπουργούς και βουλευτές που κατακεραύνωναν την στρατηγική στήριξης των τραπεζών: Πρέπει να ρίξουν χρήματα στην αγορά, παίρνουν αλλά δεν δίνουν, την ώρα που ο κόσμος δεινοπαθεί οι τράπεζες δεν κάνουν καμιά θυσία, να δοθούν χρήματα στις επιχειρήσεις, η χώρα δίνει λεφτά στις τράπεζες για να κάνουν περιουσία, να γίνουν συγχωνεύσεις, το κράτος στηρίζει τις τράπεζες και πρέπει να έχει λόγο, οι τράπεζες επιδεικνύουν εγωιστική συμπεριφορά.
Ακολούθησαν και οι (αναγκαίες) συνεντεύξεις αυτοπροβολής στον κυριακάτικο Τύπο. «Οι τράπεζες δεν στηρίζουν την πραγματική οικονομία. Η στήριξή τους δεν είναι αυτοσκοπός», είπε η κ. Διαμαντοπούλου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. «Η κρατική παρέμβαση δεν είναι λευκή επιταγή, προϋποθέτει απολογισμό της μέχρι τώρα ενίσχυσης, εγγυήσεις για ενίσχυση της ρευστότητας και επείγον σχέδιο για εξυγιάνσεις και αναδιαρθρώσεις» στον τραπεζικό τομέα. «Να ασκήσουν καλύτερα τον αναπτυξιακό τους ρόλο», ζήτησε η υπουργός Εργασίας Λούκα Κατσέλη από το «Βήμα της Κυριακής».
Σήμερα είναι Δευτέρα. Το μεσαίο στάδιο (αυτό της καταγγελίας) έχει ολοκληρωθεί. Μπαίνουμε στο τρίτο στάδιο που είναι αυτό της υλοποίησης. Ο κ. Παπακωνσταντίνου αποστέλλει επιστολή στις τράπεζες, με την οποία ενημερώνει πως η ένταξή τους στο πακέτο ενίσχυσης ρευστότητας των 30 δις ευρώ θα τελεί υπό την έγκριση της τρόικας – πράγμα που είναι γνωστό από… καταβολής μνημονίου. Και πως στις τράπεζες που μετέχουν στο πλαίσιο στήριξης με προνομιούχες μετοχές, απαγορεύεται η διανομή μερίσματος και για τη χρήση του 2010. Ξεπερνιέται έτσι το δεύτερο στάδιο, αυτό της καταγγελίας, και περνάμε αβρόχοις ποσίν στο τρίτο, που είναι η παροχή των 30 δις ευρώ
Αποδεικνύεται έτσι για άλλη μια φορά ότι η φυσιολογική οδός της αλήθειας είναι άγνωστη γη για τους κυβερνώντες. Η προπαγάνδα τους έχει γίνει δεύτερη φύση. Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έλεγαν: Ακούστε να δείτε. Οι δικές μας τράπεζες ουδέποτε επένδυσαν στα τοξικά προϊόντα. Στις τράπεζές μας υπάρχουν οι αποταμιεύσεις των έντιμων Ελλήνων (διότι οι αποταμιεύσεις των άτιμων βρίσκονται στην Ελβετία). Οι τράπεζές μας ανακοινώνουν η μια μετά την άλλη ζημιές. Αν καταρρεύσουν αλά Λήμαν Μπράδερς, θα χαθούν οι οικονομίες των Ελλήνων. Επιπλέον, οι τράπεζές μας εξαρτώνται απόλυτα από την χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η πορεία τους είναι άρρηκτα δεμένη με τα δημοσιονομικά της χώρας. Καμιά χώρα σε πτώχευση δεν έχει αυτόνομο τραπεζικό σύστημα. Οι τράπεζές μας έχασαν την εμπιστοσύνη των αγορών, επειδή εμείς, οι πολιτικοί, δημιουργήσαμε ένα αναξιόπιστο κράτος. Και βέβαια, οι τράπεζές μας υποβαθμίζονται από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης σταθερά πριν ή μετά την υποβάθμιση από τους ίδιους οίκους της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας. Και επιτέλους: Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι οι τράπεζες υποχρεώνονται να χρησιμοποιούν ρευστό και εγγυήσεις για να αγοράζουν κρατικά ομόλογα, δηλαδή το ελληνικό χρέος; Δεν τα γνωρίζουν όλα αυτά; Προφανώς, διαφορετικά πρέπει να εγκαταλείψουν τα πόστα τους και να πάνε να μαζέψουν βρούβες.
Τέλος, αν ήσαν φυσιολογικοί άνθρωποι, δεν θα τολμούσαν καν να κατηγορήσουν τις τράπεζες για εγωισμό, πριν κοιτάξουν την δική τους καμπούρα, όσον αφορά στις συγχωνεύσεις. Και εξηγούμαι: Ας υποθέσουμε πως αύριο το πρωί ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε συγχωνεύσεις υπουργείων! Με πόση ευκολία θα δέχονταν οι μεγάλοι κριτές, όλοι αυτοί που επιδίδονται σε ανέξοδους λεονταρισμούς, να χάσουν τους υπουργικούς θώκους τους; Συγγνώμη, μήπως και οι ίδιοι δεν επιδοτούνται για να διατηρούν τα μαγαζάκια τους – και μάλιστα χωρίς κανένα αποτέλεσμα;
Εκτός αν δεχθούμε ότι τους πληρώνουμε μόνο για να λένε εξυπνάδες και προπαγάνδες…
Σοφία Βούλτεψη
