Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο για τον Λίβυο «ισόβιο» πρόεδρο, ο οποίος- σε αντίθεση με τον Χόσνι Μουμπάρακ-είναι αποφασισμένος να πατάξει δια της βίας οποιαδήποτε εξέγερση. Θιασώτης και υποστηρικτής της «σοβιετικής σχολής» περί «σιγής μαρμάρου» για τις εσωτερικές υποθέσεις, o Μουαμάρ Καντάφι έχει καταφέρει κανένα μμε να μη γνωρίζει πόσοι έχουν σκοτωθεί κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, πως σκοτώθηκαν και από ποιους. Μόνη πηγή πληροφόρησης είναι μέσω αντικαθεστωτικών λιβυκών κινημάτων, οι οποίες δίνουν στοιχεία τα οποία δεν μπορούν όμως να διασταυρωθούν.
Αυτό όμως αποτελεί απλά την κορυφή του παγόβουνου. Ενός παγόβουνου που λιώνει από τη θέρμη των πολιτών για ελευθερία. Όπως είχαμε γράψει πως απλά η Τυνησία είναι η αρχή και πως η Λιβύη, η Αίγυπτος, η Λιβύη, η Υεμένη και χώρες του Περσικού Κόλπου πως κινδυνεύουν να βυθιστούν στο χάος δεν ήταν τυχαίο, ούτε προϊόν «μαντικής ικανότητας». Όλοι οι αναλυτές που ασχολούνται με τη Μέση Ανατολή, θεωρούσαν πως ήταν θέμα χρόνου να έρθουν «τα πάνω-κάτω» στη Μέση Ανατολή. Αυτό που χρειαζόταν ήταν μια σπίθα στη μπαρούτι για να υπάρξει ανάφλεξη. Όπως και έγινε.
Εξεγέρσεις από τον λαό
Αυτό όμως που χρειάζεται είναι να ξεκαθαρίσουμε είναι πως αυτές οι εξεγέρσεις δεν είναι υποκινούμενες από καμία ξένη δύναμη. Η φωνή του λαού έγινε και η οργή του απέναντι σε χρόνια καταπίεσης και στέρησης βασικών ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων από τους ηγέτες τους. Η Λιβύη, το Μπαχρεϊν, η Σαουδική Αραβία είναι πολύ πλούσιες χώρες λόγω της άντλησης πετρελαίου και λογικά θα έπρεπε το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της να είναι υψηλό και αν όχι τουλάχιστο «αξιοπρεπές». Όμως, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Οι πολίτες στις χώρες αυτές στενάζουν από το βάρος της φτώχειας, της ανεργίας και της αδυναμίας να αγοράσουν αρκετά βασικά είδη διατροφής, με τις τιμές να αυξάνονται, ξεσηκώθηκαν.
Η πολιτική και στρατιωτική νομενκλατούρα έχει γίνει όχι απλά πάμπλουτη αλλά ζάμπλουτη, μεγάλες πολυεθνικές εκμεταλλεύονται τον φυσικό πλούτο και η διαφθορά είναι το «σύνταγμα του κράτους».
Και δεν υπάρχει κανένας «ιερός πόλεμος» (τζιχάντ) πίσω από αυτές τις εξεγέρσεις και όσοι κάνουν αυτές τις εκτιμήσεις «πλανώνται πλάνην οικτράν». Η οποιαδήποτε «επέμβαση» δυτικών, ισλαμικών ή αραβικών κύκλων θα έρθει μετά την ολοκλήρωση της εξέγερσης και βέβαια θα επιλεχθούν από τον λαό ανάλογα με το τι θα του «προσφέρουν». Σαφέστατα όπως μπορεί να εκτιμηθεί, οι ισλαμοδημοκρατικές δυνάμεις έχουν το «πάνω χέρι» για την επόμενη μέρα, μιας και έχουν καταφέρει να ενώσουν τη θετική πλευρά της δυτικής ανάπτυξης με την αραβική κουλτούρα και τον ισλαμικό πολιτισμό, κάνοντας τους πολίτες του αραβικού κόσμου να βλέπουν θετικότερα από όλες τις άλλες προτεινόμενες δυνάμεις την ανάληψη εξουσίας από αυτούς.
Τα λάθη που έγιναν από Δύση και Ανατολή απέναντι στους αραβικούς πληθυσμούς ήταν τραγική. Τους έδωσαν μια δημοκρατία, καπιταλιστική ή σοσιαλιστική που τους έκανε δυστυχέστερους. Προσέφυγαν τότε στην ισότητα της ούμα (παγκόσμιας μουσουλμανικής κοινότητας) βρίσκοντας καταφύγιο και νιώθοντας ίσοι μεταξύ ίσων. Αυτό το μήνυμα οι ισλαμικές πολιτικές οργανώσεις το «οσμίστηκαν» και στάθηκαν στο πλάι των πολιτών που ζήταγαν καταφύγιο.
Ελάχιστοι γνωρίζουν γιατί οι «αδελφοί Μουσουλμάνοι» είναι τόσο δημοφιλείς στην Αίγυπτο και σε άλλες αραβικές χώρες. Έκαναν απλά αυτό που δεν έκαναν τα κράτη τους. Εχτισαν σχολεία, έδωσαν συσσίτια, παρείχαν βοήθεια σε άπορους, έφτιαξαν αρδευτικά δίκτυα και συνεταιρισμούς πολλαπλασιάζοντας την παραγωγή στον βιομηχανικό και αγροτικό τομέα. Αυτή τους η δράση τους έκανε μισητούς στις ηγεσίες που έβλεπαν τα θεμέλια της εξουσίας τους να τρίζουν και τους κυνήγησαν ανηλεώς. Κάποιοι από αυτούς που διώχθηκαν αποφάσισαν να προχωρήσουν -κακώς-στον ένοπλο αγώνα, ρίχνοντας «νερό στο μύλο» των αντιπάλων και εχθρών τους. Όμως στο σύνολό τους παραμένουν ειρηνικοί και πιστεύουν στην αλλαγή χωρίς «λουτρό αίματος». Παρατηρήστε για παράδειγμα τους ηγέτες των «Αδελφών Μουσουλμάνων». Είναι ντυμένοι κατά τα δυτικά πρότυπα, φορούν κοστούμια και γραβάτες και έχουν σπουδάσει στα καλύτερα πανεπιστήμια της Δύσης.
Εξάλλου, τόσο οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» όσο και άλλες μετριοπαθείς ισλαμικές οργανώσεις δεν πιστεύουν στις ακραίες τακτικές των σιϊτών του Ιράν, των Ταλιμπάν ή των Ουαχαμπιστών του Οσάμα Μπιν Λάντεν, των οποίων τις δράσεις έχουν καταδικάσει πολλάκις.
Η μετατροπή των κομμάτων σε «κράτη»
Και ας μη πάμε μακριά. Ας σταθούμε στο παράδειγμα της γειτονικής μας Τουρκίας. Ο Ταγίπ Ερντογάν, κατάφερε να συνδυάσει αυτά που για τους δυτικούς διπλωμάτες και αναλυτές ήταν μέχρι πριν από δέκα χρόνια αδιανόητα. «Έσμιξε» το Ισλάμ με τη δυτική Δημοκρατία. Αργά και μεθοδικά, κατάφερε να κερδίσει τις καρδιές των τούρκων πολιτών, δίνοντας έμφαση όχι στα κύρια αστικά κέντρα της χώρας, αλλά αντίθετα στην επαρχία. Εκείνες τις περιοχές που είχε ξεχάσει το επίσημο κράτος και που υπάρχει η σιωπηλή πλειοψηφία. Το μοντέλο αυτό, το αντέγραψε από τον μεγάλο ιστορικό αντίπαλό του, Μουσταφά Κεμάλ. Και ο Κεμάλ, ξεκίνησε την αλλαγή υποστηριζόμενος από την αγροτιά και πολεμήθηκε από τα αστικά κέντρα.
Η καθοριστική κίνηση, αυτή που έθεσε τα θεμέλια για την αναρρίχησή του στην εξουσία ήταν αυτή του σεισμού το 1999. Η κυβέρνηση του Μπουλέντ Ετσεβίτ βρέθηκε απροετοίμαστη και μαζί της ο στρατός σε αυτή τη μεγάλη φυσική καταστροφή. Το ρόλο του κράτους τον ανέλαβε το ΑΚ parti του Ταγίπ Ερντογάν. Πρόσφερε σκηνές, φαγητό, χρήματα και έμεινε επί ημέρες ξάγρυπνος προσπαθώντας να δώσει κουράγιο στους ξεσπιτωμένους Τούρκους πολίτες.
Λίγους μήνες μετά, κέρδισε τις εκλογές με μεγάλη πλειοψηφία. Και από τότε μέχρι σήμερα παραμένει ο πιο αγαπητός πολιτικός στην Τουρκία μετά τον Μουσταφά Κεμάλ.
Αντίστοιχο είναι και το παράδειγμα της Χαμάς, όπου κέρδισε με μεγάλη πλειοψηφία τις εκλογές στην Λωρίδα της Γάζας όχι γιατί επιδιώκει τη σύγκρουση με το Ισραήλ, αλλά γιατί αντικατέστησε το ρόλο της Παλαιστινιακής Αρχής, προσφέροντας τα βασικά αγαθά για να ζουν με αξιοπρέπεια οι παλαιστίνιοι πολίτες.
Η τραγική ειρωνεία στην όλη υπόθεση είναι πως οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», η «Χαμάς» και άλλες οργανώσεις που δραστηριοποιήθηκαν και δραστηριοποιούνται στη περιοχή της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, στηρίχτηκαν από τη Δύση και το Ισραήλ ως δυνάμεις αντιπολίτευσης εναντίον του αραβικού εθνικισμού και όπως οι Ταλιμπάν, κάποια στιγμή στράφηκαν εναντίον των «γονιών» τους…
Τι μέλλει γενέσθαι…
Όπως και να έχει οι επόμενες ημέρες, εβδομάδες, που θα ακολουθήσουν θα είναι καθοριστικές για τα καθεστώτα της Μέσης Ανατολής. Ο Μουαμάρ Καντάφι είναι αποφασισμένος να «πουλήσει ακριβά το σαρκίο του» και οποιαδήποτε αλλαγή εξουσίας λάβει χώρα στη Λιβύη, θα έχει προηγηθεί ένα «λουτρό αίματος». Το ίδιο είναι πιθανό να συμβεί και στην Αλγερία όπου εκεί η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από ό,τι σε άλλα κράτη με τους φανατικούς ισλαμιστές να περιμένουν την ευκαιρία να αρπάξουν την εξουσία και να εφαρμόσουν «κατά γράμμα» το θρησκευτικό δίκαιο του Ισλάμ την «Σαρία».
Σε ό,τι αφορά τη Δύση-τις ΗΠΑ και την ΕΕ- αυτή πρέπει να δράσει άμεσα. Όχι με μακαρισμούς, αφορισμούς και υποσχέσεις. Ο κίνδυνος που διατρέχει να χάσει «τα πάντα» από αυτές τις εξεγέρσεις είναι ορατός και άμεσος.
Όμως για να το καταφέρει αυτό, πρέπει πρώτα από όλα να δώσει. Να εγκαταλείψει την άκαμπτη στάση της και να δείξει πως επιθυμεί ουσιαστικές αλλαγές τόσο στη διακυβέρνηση, όσο και τον τρόπο με τον οποίο ορίζεται η Δημοκρατία σε αυτά τα κράτη. Εχει τη δυνατότητα να πιέσει τα καθεστώτα στο να κινηθούν σε αυτό τον άξονα.
Εξάλλου τα δισεκατομμύρια που δίνονται κάθε χρόνο για την «ανάπτυξη» αυτών των χωρών μπορούν να ελεγχθούν ώστε να καταλήγουν στον λαό κάθε κράτους και όχι στις τσέπες των τοπικών ηγεμόνων και της αυλής τους.
Πρέπει επίσης σε διεθνές διπλωματικό επίπεδο να πειστούν Ισραήλ και Παλαιστίνιοι να καθίσουν ξανά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να βρουν μια βιώσιμη λύση, ώστε οι Παλαιστίνιοι να αποκτήσουν το δικό τους κράτος. Και αυτό γιατί, στις καρδιές των Αράβων το Παλαιστινιακό πρόβλημα αποτελεί «αγκάθι» και σύμβολο. Ενώ παράλληλα κάποιες χώρες το χρησιμοποιούν για την εφαρμογή ακραίων στρατηγικών που δημιουργούν επιπλέον ένταση στην περιοχή.
Και αν τα Βαλκάνια αποτελούν την «μπαρουταποθήκη της Ευρώπης» η Μέση Ανατολή είναι η «μπαρουταποθήκη της υφηλίου».
Αν όλα αυτά δεν γίνουν ταχύτατα, τότε θα βρεθούμε μπροστά σε έναν Αρμαγεδδών. Θα δούμε να ξεσπούν νέοι πόλεμοι στην περιοχή και εκατομμύρια πρόσφυγες να ζητούν καταφύγιο επί ευρωπαϊκού εδάφους. Οι τιμές του πετρελαίου θα εκτιναχθούν στα ύψη και η ήδη «λαβωμένες» δυτικές οικονομίες θα καταρρεύσουν υπό το βάρος των εξελίξεων και όλοι μετά θα αναζητούν ευθύνες για την πολιτική που άσκησαν, αλλά τότε θα είναι αργά.
πηγή: newscode.gr
