Θεωρητικά και αφηρημένα, καλό είναι να υπάρχουν τρένα που πηγαίνουν παντού. Αλλά επειδή στο τέλος της μέρας κάποιος πρέπει να πληρώσει το λογαριασμό, πράγμα δύσκολο, ειδικά αυτόν τον καιρό, κάπου χαράσσεται η γραμμή της πραγματικότητας.
Τι γίνεται, λοιπόν, όταν τα τρένα πηγαινοέρχονται άδεια; Τα διατηρούμε ή τα σταματάμε; Και εδώ, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι τεχνοκρατική, όχι συναισθηματική. Πράγματι, οι σιδηρόδρομοι της Πελοποννήσου, οι άλλοτε ΣΠΑΠ, είναι θησαυρός της ελληνικής σιδηροδρομικής ιστορίας. Και οι διαδρομές τους είναι σπάνιας ομορφιάς, ειδικά στην ορεινή Αρκαδία. Αλλά, όταν ο κόσμος προτιμά να πηγαίνει από την Αθήνα στην Καλαμάτα με το ΙΧ, έστω και γκρινιάζοντας για τα διόδια, ο κρατικός προϋπολογισμός δεν μπορεί να πληρώνει λεφτά στο βρόντο. Δε γίνεται να θέλεις το τρένο αλλά η τελευταία φορά που το χρησιμοποίησες να είναι όταν πήγαινες στο κέντρο νεοσυλλέκτων.
Τι γίνεται, λοιπόν, όταν τα τρένα πηγαινοέρχονται άδεια; Τα διατηρούμε ή τα σταματάμε; Και εδώ, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι τεχνοκρατική, όχι συναισθηματική. Πράγματι, οι σιδηρόδρομοι της Πελοποννήσου, οι άλλοτε ΣΠΑΠ, είναι θησαυρός της ελληνικής σιδηροδρομικής ιστορίας. Και οι διαδρομές τους είναι σπάνιας ομορφιάς, ειδικά στην ορεινή Αρκαδία. Αλλά, όταν ο κόσμος προτιμά να πηγαίνει από την Αθήνα στην Καλαμάτα με το ΙΧ, έστω και γκρινιάζοντας για τα διόδια, ο κρατικός προϋπολογισμός δεν μπορεί να πληρώνει λεφτά στο βρόντο. Δε γίνεται να θέλεις το τρένο αλλά η τελευταία φορά που το χρησιμοποίησες να είναι όταν πήγαινες στο κέντρο νεοσυλλέκτων.
Το ίδιο και με τη γραμμή της Φλώρινας, που ανακαινίστηκε με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τώρα εγκαταλείπεται. Ναι, αυτό ακούγεται παράδοξο, αλλά όταν η σχέση εσόδων προς έξοδα είναι ένα προς δέκα και κάθε δρομολόγιο έχει κατά μέσο όρο πενήντα επιβάτες (από τους οποίους οι περισσότεροι αποβιβάζονταν πριν από την Εδεσσα), υπάρχει πρόβλημα. Εάν μία από τις ωραιότερες διαδρομές του ελληνικού δικτύου (ειδικά από τη Σκύδρα έως το Αμύνταιο) δεν μπορεί να προσελκύσει ούτε καν εκδρομείς του Σαββατοκύριακου, σημαίνει είτε ότι τόσες είναι οι δυνατότητές της είτε ότι κάτι δε γίνεται σωστά. Κατανοητή η αγωνία των κατοίκων της Φλώρινας να ξαναμπεί ο νομός στο σιδηροδρομικό χάρτη. Αλλά ακόμη προτιμότερο είναι να επεξεργαστούν οι τοπικοί φορείς εφαρμόσιμες προτάσεις που θα καταστήσουν τη γραμμή λιγότερο ελλειμματική. Ενδεχομένως, με τη συνδρομή της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, όπως γίνεται στην Ευρώπη.
Οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι πληρώνουν την καχεξία, όπου τους καταδίκασαν οι κυβερνήσεις, από τη δεκαετία του '50 μέχρι σήμερα. Ηταν μια συνειδητή επιλογή, ώστε το μεταφορικό έργο να μετακινηθεί στα φορτηγά και στα λεωφορεία. Αυτό, λοιπόν, το χαμένο έδαφος πρέπει να κερδηθεί. Αλλά αυτό θα γίνει με επενδύσεις που θα συντομεύσουν τις διαδρομές, θα επιτρέψουν υψηλότερες ταχύτητες, θα φέρουν τη Φλώρινα και την Αλεξανδρούπολη πιο κοντά στη Θεσσαλονίκη, ώστε ο σιδηρόδρομος να γίνει ανταγωνιστικός. Αλλιώς, δεν έχει νόημα να χρηματοδοτείς δρομολόγια που σχεδόν κανείς δεν επιλέγει.
πηγή: neaflorina.blogspot.com
